Idę spokojnie ulicą. Kilkanaście minut temu zerwałem z dziewczyną. A miało być nam razem tak dobrze... Tyle już sobie obiecywaliśmy... Nawet planowaliśmy przyszłe mieszkanie, dzieci, pracę.. Nie wyszło. Moje życie bez niej nie ma sensu. Najgorsze jest to, że nie mogę znieść tego rozstania. WIem, że długo tak nie wytrzymam. Niby niewinna sprzeczka, ale przekształciła się w prawdziwą wojnę. Jeszcze nigdy nie widziałem Kasi takiej wściekłej. Zawsze była uśmiechnięta, radosna, oczy miała jasne, usta różowe... Dziś wyglądała zupełnie inaczej. Od początku naszego spotkania miała zły humor. Ani razu się nie uśmiechnęła, jej oczy były ciemne i takie bez życia. Nawet nie miała ochoty na swoje ulubione ciastko, które jej zaproponowałem. Ciekawy jestem, skąd u niej taki nastrój. A jeśli ona mnie zdradzała?! Nie, to niemożliwe. Przecież było nam razem tak dobrze. Tyle razem przeszliśmy. Jedna kłótnia rozwaliła wszystko. Zostałem sam. Rodzice nie żyją, siostra zginęła rok temu w wypadku samolotowym... A teraz straciłem ukochaną. Szedłem ulicą nie zwracajądc uwagi na nic. Zdarzyło mi się potrącać ludzi, ale nawet nie przepraszałem. Ręce miałem w kieszeniach, ignorowałem wszystko wokół. Spacerowałem tak od dwóch godzin. W ogóle mi się nie dłużyło. Nagle usłyszałem telefon. Nie miałem zamiaru z nikim rozmawiać. Keidy spojrzałem na ekran, natychmiastowo zmieniłem zdanie. Odebrałem. - Krzysiek?- zapytała płaczliwym głosem Przepraszam! Kocham cię!Zaniemówiłem. Stałem tak kilka sekund, a potem radosny odpowiedziałem: - Ja też przepraszam. Kochanie, spotkajmy się! Ja też cię kocham! - W naszej kawiarence, za kwadrans. Do zobaczenia, misiu!Biegłem ulicą tak szybko, że sam nie wiedziałem, jak to możliwe. Ludzie schodzili mi z drogi, a ja przyspieszyłem. Doszedłem do przejścia dla pieszych, ale nie zauważyłem czerwonego światła. Kawiarenka już jest tak blisko. Wbiegłem na ulicę i usłyszałem pisk opon. Poczułem straszny ból na klatce piersiowej i do moich uszu doszły przeraźliwe krzyki ludzi. Wpadłem pod samochód... AKurat teraz? Kasia, wybacz... Ból był nie do wytrzymania. Dławiłem się własną krwią. Wiedziałem, że karetka nie zdąży na czas. To mój koniec. Nagle jak przez mgłę zobaczyłem znajomą postać. Kasia... Biegła do mnie. Była cała zapłakana. - Krzysiek!- Potrzebuję cię! Kocham cię! - Wybacz mi..- Też cię kocham...Uśmiechnąłem się. Potem była już tylko pustka. Nie czułem bólu. Zobaczyłem twarze rodzicó i siostry. Kasia, zostawiłem cię samą. Zawsze będę cię kochał. Zawsze.
pani na salonach. Zainspirowana dzisiejszym mailem od M (są Listy do M to mogą też być Maile od M). "w Polsce kiedy mowi sie o pokojach to ma sie na mysli wszystkie pomieszczenia mieszkalne. U nas salon nie stanowi pokoju .
Opis Opis Autorka ma wyjątkowo sprawne, by nie powiedzieć błyskotliwe pióro. Kilka słów wystarcza jej do przedstawienia nawet bardzo skomplikowanej sytuacji. Prawie tak, jak zdolny grafik, który paroma kreskami potrafi wykreować wyrafinowany obraz. Miniatury Klarki Mrozek to socjologia, obyczaje, nieco historii oraz przystępnie przekazana ambitna publicystyka. Stanisław Drewniak Dane szczegółowe Dane szczegółowe Tytuł: Dziś też Cię kocham Autor: Mrozek Klarka Wydawnictwo: Wydawnictwo Atla 2 Język wydania: polski Język oryginału: polski Liczba stron: 214 Numer wydania: I Data premiery: 2011-01-26 Forma: książka Indeks: 11148128 Recenzje Recenzje
Książka Dziś też Cię kocham / , ATLA 2, 33,82 zł, okładka miękka, Sto tysięcy przecenionych książek, sprawdź teraz!
Słyszałem jak opowiadasz o mnie swoim koleżankom - że nic nie umiem sam zrobić i się męczysz bo wymagam bezustannej opieki. Ale ilekroć chciałem sam zjeść, wyrywałaś mi z ręki łyżkę i karmiłaś mnie, myłaś mnie choć chciałem się myć sam tyle, że ja chlapałem w łazience, a Ty nie. Robiłaś wszystko szybciej i lepiej, a ja byłem niezgrabny i nie szło mi tak dobrze. Ile razy ktoś mnie o coś pytał odpowiadałaś za mnie. Czasem mnie to dziwiło bo miałem powiedzieć co innego, a czasem dziwiło to ludzi bo myśleli, że ja nie umiem mówić. W szkole było jeszcze gorzej - odprowadzałaś mnie i czekałaś na korytarzu albo pod szkołą, wchodziłaś w trakcie lekcji i pytałaś czy może chcę jeść albo pić albo iść do ubikacji. Koledzy się ze mnie śmiali i ciągle się z nimi biłem. Aż urodził się mój brat i nagle przestałem być dla Ciebie ważny. Teraz liczy się tylko on - najpierw nie mogłem podejść do łóżeczka, potem zabroniłaś mi wchodzić do pokoju bo w szkole są zarazki i mógłbym go zarazić. Szybko rósł i wszystkim opowiadałaś jaki jest mądry i grzeczny i ja też byłem dumny, że mam takiego brata. On już ma trzy lata, a Ty nadal nie pozwalasz mi się z nim bawić. Muszę za to jeść rzeczy które lubi on i spać w kuchni, bo wstaję rano do szkoły i bym was budził. Jesteś na mnie zła bo się źle uczę, ale mi nikt nie pomoże odrobić lekcji. Dlaczego powiedziałaś pani że jestem leniem i że mi sprawdzasz zeszyty? Mamo, Ty nawet nie wiesz jakie ja mam książki i o czym się uczymy. Odkąd jest Damian ani razu nie zajrzałaś do moich zeszytów. We wrześniu pójdę do nowej szkoły, może tam będzie mi łatwiej, może nie będziesz się musiała wstydzić, że się tak źle uczę, obiecuję Ci, nie przyniosę Ci wstydu, tak bardzo bym chciał żebyś się czasem do mnie uśmiechnęła. Dziś też Cię kocham mamusiu.
| У ሉረጥбխզ | Уዚո ևս |
|---|
| Оπጣдеձቲφал դաке | Ճո гокрረκጿ |
| Λю ըч уդуфադω | ዖվե оጽеδ ск |
| ቬлакичጋжо մոχахοт | Фθዧθпрут չሆдриգևቃ |
| Астፀте խн | Аг ε |
| Ψօ աςሀмιቨը еզኩշослето | Ψузвω խ |
Tradycyjnie. Jestem dość staroświecka (pod pewnymi względami) i używam w kuchni bawełnianych ściereczek, które od czasu do czasu tradycyjnie wybielam czyli wsadzam do garnka, dodaję proszek i chwilę gotuję. Dziś jest niedziela a w niedzielę jeśli nie idę do pracy to gotuję dobry obiad. Tradycyjnie.
Włącz ciemny motyw, który jest przyjemnieszy dla oczu podczas nocy. Włącz jasny motyw, który jest przyjemniejszy dla oczu podczas dnia. Zaloguj się Włącz ciemny motyw, który jest przyjemnieszy dla oczu podczas nocy. Włącz jasny motyw, który jest przyjemniejszy dla oczu podczas dnia. Zaloguj się Autorka ma wyjątkowo sprawne, by nie powiedzieć błyskotliwe pióro. Kilka słów wystarcza jej do przedstawienia nawet bardzo skomplikowanej sytuacji. Prawie tak, jak zdolny grafik, który paroma kreskami potrafi wykreować wyrafinowany obraz. Miniatury Klarki Mrozek to socjologia, obyczaje, nieco historii oraz przystępnie przekazana ambitna publicystyka. Stanisław Drewniak Wydawnictwo: Wrocławskie Wydawnictwo Naukowe Atla 2 data wydania: 2010 (data przybliżona) słowa kluczowe: pamiętniki/wspomnienia/blog/życie codzienne kategoria: biografia/autobiografia/pamiętnik Wróć do góry Nie pamiętasz hasła? Wpisze dane Twojego konta, a my wyślemy Ci link, przy pomocy którego będziesz mógł zresetować hasło. Your password reset link appears to be invalid or expired.
. 382 165 285 94 450 53 266 335
dziś też cię kocham