🎳 365 Powodów Dla Których Cię Kocham Pdf

Pierwsze 25 osób, które zdecyduje się na zakup słoiczka, otrzyma w gratisie unikatową ręcznie robioną ramkę, idealną na wspólne zdjęcie! 365 powodów dla których Cię kocham – dla niego Kiedy kochamy drugą osobę chcemy, żeby każdy dzień był dla niej szczególny i wyjątkowy. Niestety, nie zawsze możemy być blisko w 365 powodów dla których Cię kocham. Twój chłopak, dziewczyna, narzeczona, mąż, żona ma urodziny, zbliżają się Święta, Walentynki, albo Wasza rocznica? Na każdą z tych okazji idealnym prezentem będzie zestaw wyznań miłosnych na każdy dzień roku! Teksty bez ściemy, wyłącznie sensowne, prawdziwe powody. Każdego dnia Twoja Ukochana /Twój Ukochany poczuje się cudownie i wyjątkowo. 365 ręcznie wykonanych pięknie karteczek. 365 powodów za które Cię kocham. 365 zwiniętych w rulonik króciutkich tekstów. 365 zapewnień o Twoim uczuciu. Prezent wykonany jest własnoręcznie, z dużą dokładnością i na pewno spodoba się Twojemu ukochanemu lub Twojej ukochanej! Przykładowe teksty: Kocham Cię za szczerość. Kocham Cię, bo nie próbujesz mnie zmienić. Kocham Cię, bo jesteś szarmancki. Kocham Cię, bo jesteś pełna wdzięku. SKRZYNECZKI O WYMIARACH: Wymiary zewnętrze: szerokość: 16,6 cm, długość: 22,5 cm, wysokość: 8 cm Wymiary wewnętrzne: szerokość: 14,6 cm, długość: 20,3 cm; wysokość: 6,0 cm WYBÓR SKRZYNKI: DLA NIEJ __________________________________________________________________________________________ WYBÓR SKRZYNKI: DLA NIEGO __________________________________________________________________________________________ Nikt jeszcze nie napisał recenzji do tego produktu. Bądź pierwszy i napisz recenzję. Tylko zarejestrowani klienci mogą pisać recenzje do produktów. Jeżeli posiadasz konto w naszym sklepie zaloguj się na nie, jeżeli nie załóż bezpłatne konto i napisz recenzję. Kup teraz na Allegro.pl za 106,03 zł - 365 powodów, dla których Cię kocham Walentynki (14521569996). Allegro.pl - Radość zakupów i bezpieczeństwo dzięki Allegro Protect! Pakiet karteczek do druku. W pakiecie 365 pozytywnych myśli dla niej i dla niego, 100 powodów do miłości, 100 życzeń na dzień Babci oraz plakaty do druku dla Mamy i Taty. Wartość pakietu 79 zł!Link do pobrania w e-mailu (sprawdź SPAM)! Ważny 30 dni od zł Opinie (0)Pakiet karteczek z afirmacjami do słoika + plakat dla Mamy + plakat dla TatyWARTOŚĆ PAKIETU: 79 ZŁ365 pozytywnych myśli dla niej i dla niego w formie PDF gotowym do druku. Karteczki zawierają pozytywne, motywujące myśli, afirmacje i sentencje. Plik jest gotowy do druku na kartkach A4. Delikatnymi liniami przerywanymi zaznaczone są linie cięcia karteczek. Zalecamy wycinać karteczki gilotyną. Wycięte karteczki zwijamy w ruloniki i związujemy gumeczkami lub wstążkami. Można je włożyć do pięknego ozdobnego słoika lub pudełka. 365 pozytywnych myśli to wspaniały prezent DIY dla najbliższej Ci osoby: Męża, Taty, Dziadka, Przyjaciela, Chłopaka a także dla siebie. Kto powinien mieć 365 pozytywnych myśli?osoby, które chcą zacząć dzień pozytywną myśląCi, który chcą żeby ich bliska osoba zaczynała każdy dzień pozytywną myśląosoby, które chcą żeby nawet deszczowy poranek był miłydla tych, dla których ważne są prezenty od sercaosoby, które kochają piękne i estetyczne rzeczy356 pozytywnych myśli na okazje:idealne na prezent urodzinowyświetnie sprawdzi się na prezent imieninowyidealne na Dzień Chłopaka i Dzień Mężczyznymiły prezent na Dzień Taty 100 powodów dlaczego Cię Kocham do słoika w formie PDF gotowym do druku. Karteczki zawierają powody „dla których Cię kocham”. Plik jest gotowy do druku na kartkach A4. Delikatnymi liniami przerywanymi zaznaczone są linie cięcia karteczek. Zalecamy wycinać karteczki gilotyną. Wycięte karteczki zwijamy w ruloniki i związujemy gumeczkami lub wstążkami. Można je włożyć do pięknego ozdobnego słoika lub pudełka. 100 powodów do miłości to wspaniały prezent DIY dla Twojej sympatii. Zarówno dla kobiety, jak i mężczyzny. Karteczki zaczynają się od słów: Kocham Cię bo…. Kocham Cię, za… Kocham Cię za to że… Kocham Cię, gdy… Przykładowe afirmacje:Kocham Cię, za to że potrafisz mnie Cię, za to że jesteś wyrozumiałą Cię, za Cię, bo jesteś moim Cię, bo przy Tobie mogę być Cię, bez powodu!Po prostu Cię kocham! Tak po życzeń na Dzień Babci do słoika w formie PDF gotowym do druku. Karteczki zawierają życzenia. Karteczki są wielkości ok. 3,5 cm x 10,5 cm. Czcionka duża czytelna wielkości 18 pkt. Plik jest gotowy do druku na kartkach A4. Delikatnymi liniami przerywanymi zaznaczone są linie cięcia karteczek. Zalecamy drukować na kolorowych karteczkach o gramaturze min. 180 g/m2. Wydrukować, wycinać karteczki gilotyną i nie zwijać, tylko włożyć do słoika wraz z ozdobami! 100 życzeń dla Babci to wspaniały prezent DIY prosto z serca lub dodatek do prezentu na Dzień Babci. Karteczki zawierają piękne życzenia. Przykłady:Kochana Babciu, dużo szczęścia!Babciu, życzę Ci opieki anioła!Babciu, życzę Ci optymizmu!Kochana Babciu, dużo fantazji!Życzę Ci samych słonecznych dni!Babciu, życzę Ci pięknych gwiazd na niebie!Babciu, życzę Ci pogody ducha!Babciu, życzę Ci popisowych dań!2 Plakaty do samodzielnego wydruku (plik jpg) dla najcudowniejszego i najukochańszego Taty oraz dla wspaniałej Mamy. Serce ze słów dla Taty na dzień Taty i serce ze słów dla Mamy na dzień Mamy. Plik w wysokiej rozdzielczości 300 dpi. Plik można wydrukować w dowolnej wielkości, na dowolnym papierze w formacie 3:4. Jeśli nie chcesz stracić jakości, maksymalny wydruk to 45x60cm. 365 Powodów Kocham Cię w odzież, buty, dodatki i akcesoria na Ślub i wesele ☝ taniej na Allegro.pl - Najwięcej ofert w jednym miejscu. Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji.

365 POWODÓW DLA KTÓRYCH CIĘ KOCHAM Serduszko zawiera 365 sentencji dla których kochamy obdarowaną osobę. Serduszko wykonane jest z grubej czerwonej tektury. Wymiary pudełka 19 cm x 17 cm x 6,5 cm W środku serca znajdują się złożone karteczki w kolorze czerwonym. Napis 365 powodów dla których Cię kocham oraz serduszka wykonane z wysokiej jakości sklejki. Przykładowe karteczki: Kocham Cię, bo przy Tobie wiem, że żyje ♥ Kocham Cię, bo jesteś moją nadzieją ♥ Kocham Cię, bo jesteś moją definicja szczęścia ♥ Kocham Cię, bo jesteś osobą, dla której warto żyć ♥ Kocham Cię, bo jestem wstanie zrobić dla Ciebie wszystko ♥ W wiadomości prosimy o wybór karteczek: dla niej dla niego Jak pakujemy serduszko? Serduszko zapakowane jest w folię bąbelkową, następnie obwiązujemy je czerwoną wstążką i dodajemy GRATIS serduszko z sklejki Serduszko będzie przepięknym prezentem na: urodziny imieniny święta rocznicę ślubu Dzień Kobiet Dzień Mężczyzn Walentynki Bez okazji!

365 powodów, za które Ci Dziękuję! To 365 różnych kartek z podziękowaniem dla znajomego, przyjaciela, koleżanki z pracy. Przykładowe teksty.: „Dziękuję Ci za wszystko co dla mnie robisz!”. PERSONALIZACJA – masz możliwość spersonalizowania tego produktu, tzn. podania kilku swoich prywatnych powodów, za które kochasz swoją ^{piątek, 14 lutego 2014 365 powodów dlaczego Cię kocham =) WALENTYNKI 2014 Nie macie kasy na prezent? Bardzo fajnym pomysłem jest ... użyłam małych karteczek cukierków serduszek wyciętych z papieru pudełko wstążka 18 komentarzy: Witaj =) To pudełeczko akurat mam po kosmetykach ale możesz różne pudełeczka znaleźć np. w empiku lub =)OdpowiedzUsuńWitam, wiem, że nie wypada podkradać czyichś pomysłów, ale czy masz może gdzieś zapisane i chciałabyś mi pomóc? Jeśli byłabyś taka miła proszę o wysłanie na 365powodow@ byś mogla to wyślij mi liste tych powodow :) z gory dzieki :* dynaaa777@ ;) tez jestem w trakcie robienia tego wspanialego prezentu i stanelam na 265 ;c moglabym tez prosic o twoje moze akurat cos mnie zainspiruje ;) agusia477@gmail,com dzieki ;*OdpowiedzUsuńCzy ja też mogłabym prosić? My mamy rocznice w sylwestra a brakuje mi jeszcze stu. Wamanda16@ czy tez moglabym prosic o liste powodow ja stanelam na 240 Sweetyy06@ prosić o liste ? mam póki co 260 paatuuch@ o wysłanie tych powodów. Również jestem w trakcie ;) zaneta13_94@ proszę o listę, utknełam na 220 powodach :( - emotionallyyy@ tez bym poprosila mam 262 i wiecej nie wycisne kasiula1313@ mogłabym prosić również o listę tych wszystkich powodów , to byłabym bardzo wdzięczna :)) gustawmalg@ OdpowiedzUsuńrównież przydałaby mi się taka lista proszę o odpowiedz stezalska@ mogłabym prosić również o listę tych wszystkich powodów , to byłabym bardzo wdzięczna 😊OdpowiedzUsuńjeśli mogłabym prosić również o listę tych wszystkich powodów , to byłabym bardzo wdzięczna 😊 odpowiedz hubert01514@}

365 powodów dla których Cię kocham to: 365 ręcznie wykonanych pięknych karteczek… 365 powodów dla których Cię Kocham…. 365 zwiniętych w rulonik króciutkich tekstów … 365 powodów żeby Cię jeszcze bardziej Kochać… 365 powodów, zapewnień o Twoim uczuciu… Dodatkowo w słoiczku znajdziesz kilka słodkości.

REDAKCJA: Mariusz WardaSKŁAD: Anetta PiechowskaPROJEKT OKŁADKI: Anetta PiechowskaTŁUMACZENIE: Dorota MorawskaWydanie IBiałystok 2021ISBN 978-83-8171-531-7Tytuł oryginału: TRUST LIFECopyright © 2018 by Hay HouseOriginally published in 2018 by Hay House Inc. USA© Copyright for the Polish edition by Studio Astropsychologii, Białystok 2018All rights reserved, including the right of reproduction in whole or in part in any prawa zastrzeżone. Bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy żadna część tej książki nie może być powielana w jakimkolwiek procesie mechanicznym, fotograficznym lub elektronicznym ani w formie nagrania fonograficznego. Nie może też być przechowywana w systemie wyszukiwania, przesyłana lub w inny sposób kopiowana do użytku publicznego lub prywatnego – w inny sposób niż „dozwolony użytek” obejmujący krótkie cytaty zawarte w artykułach i wszystkie starania, aby upewnić się, że informacje zawarte w tej książce są pełne i dokładne. Niemniej jednak, ani wydawca, ani autor nie zajmują się udzielaniem profesjonalnych porad poszczególnym czytelnikom. Pomysły, procedury i sugestie zawarte w tej książce nie mają na celu zastąpienia konsultacji z lekarzem. Wszystkie sprawy dotyczące zdrowia wymagają nadzoru medycznego. Ani autor, ani wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za jakiekolwiek szkody, rzekomo wynikające z korzystania z informacji i sugestii zawartych w tej na bieżąco i śledź nasze wydawnictwo na Białystok ul. Antoniuk Fabr. 55/2485 662 92 67 – redakcja85 654 78 06 – sekretariat85 653 13 03 – dział handlowy – hurt85 654 78 35 – – detalstrona wydawnictwa: informacji znajdziesz na portalu ostatni raz spotkałem się Louise Hay, mniej więcej na miesiąc przed jej śmiercią, podzieliłem się z nią pomysłem stworzenia rodzaju kalendarza, który zawierałby cytaty z jej książek na każdy dzień. „Och, to wspaniały pomysł!”, powiedziała podekscytowana Louise, ściskając moje dłonie. Wyglądała jak dziewczynka, która dostała tort urodzinowy. Chociaż jej ciało było kruche, w końcu miała 90 lat, to dusza była promienna i gotowa do ekscytację Louise. Powiedziałem jej: „Książka, w której znajdziesz swoje ulubione myśli, to świetny sposób, aby twoi czytelnicy codziennie mieli z tobą kontakt. Będą mogli zjeść z tobą śniadanie, wspólnie z tobą medytować, położyć cię na półce w łazience (Louise uśmiechnęła się szeroko, kiedy to usłyszała!), czytać cię w drodze do pracy i zabrać cię ze sobą na cały dzień”.„Wiesz, że co wieczór kładę się spać z milionami ludzi na całym świecie, prawda?”, powiedziała Louise z błyskiem w oku.„Tak”, odparłem.„A wiesz, że także co rano budzę się wraz milionami ludzi?” – Louise nawiązała do zwyczaju milionów swoich fanów na całym świecie, którzy zaczynają i kończą dzień afirmacjami, czy to w postaci pisemnej, czy dzięki jednemu z przez dziesięciolecia była ikoną ruchu samopomocy, ale nigdy nie stawiała się w pozycji nieomylnego guru znającego wszystkie odpowiedzi. W rzeczywistości zawsze podkreślała, że wyłącznie ty sam masz moc uzdrowienia swojego życia. Była tu tylko po to, aby poprowadzić cię ścieżką pamięci o prawdzie; o tym, kim jesteś: potężny, kochający i kochany. Jednak droga, którą przeszła, aby stać się „Królową New Age”, jak nazwał ją New York Times w 2008 roku, nie była łatwa ani KTÓRĄ PRZESZŁA LOUISE HAYLouise dzielnie i szczerze dzieliła się historią swojego życia w książkach1, w tym opowieściami o wykorzystywaniu przez ojczyma, gwałcie dokonanym przez sąsiada, porzuceniu szkoły średniej, zajściu w ciążę i oddaniu nowonarodzonej córki do adopcji w dniu 16 urodzin Louise. „Nie byłam wystarczająco odważna, aby się zabić, ale codziennie modliłam się, aby wkrótce umrzeć”, wyznała mi kiedyś Louise. „Moje życie było pełne cierpienia, ale jakoś udało mi się przetrwać”.Potem przeprowadziła się do Chicago, gdzie chwytała się wszystkich możliwych prac. „Uciekłam przed wykorzystywaniem, którego doświadczyłam w domu, ale wszędzie, gdzie się znalazłam, działo się podobnie”, wspominała 1950 roku przeprowadziła się do Nowego Jorku, gdzie pracowała jako modelka dla projektantów takich jak Bill Blass, Pauline Trigère i Oleg Cassini. W Nowym Jorku poznała Andrew Hay’a, angielskiego biznesmena, po czym wyszła za niego za mąż i podróżowała z nim po całym świecie. Spotkała się z rodziną królewską, a nawet była na kolacji w Białym Louise rozpadł się, gdy po 14 latach małżeństwa mąż zostawił ją dla innej kobiety. „Znowu znalazłam się na dnie!”, opowiadała mi Louise. „Najgorszy był ten ciężar. Nie pragnęłam niczego innego niż zniknąć pod tym ciężarem”.Pewnego dnia przyjaciółka zaprosiła Louise na wykład w Pierwszym Kościele Nauki Religijnej. „Omal tam nie poszłam, ale cieszę się, że się udało”, powiedziała Louise. „Tamtej nocy usłyszałam, jak ktoś mówi: Jeśli chcesz zmienić swoje myślenie, może to zmienić twoje życie. Coś we mnie mówiło, aby zwrócić na to uwagę i tak zrobiłam”.Przez noc Louise stała się zapaloną adeptką metafizyki i duchowości Nowej Myśli. Jej ulubionymi autorami były takie znakomitości jak Florence Scovel Shinn, Ernest Holmes i Emmet Fox. „Przez lata nie czytałam książek, a wtedy czytałam codziennie”, wspominała. „Byłam gotowa, a gdy uczeń jest gotowy, pojawiają się nauczyciele i nauki”. Louise uczyła się nauki religijnej, a potem transcendentalnej medytacji u guru Maharishi Mahesh, oraz jogi na jego uniwersytecie w Fairfield w stanie „Szkole Nauki Religijnej”, jak to ją określała Louise, wiele się nauczyła o związkach między chorobami a schematami w umyśle, które się do nich przyczyniają (Louise zawsze traktowała chorobę jako zaburzenie, aby podkreślić związek między nią a wszystkim, co nie współistnieje harmonijnie z tobą lub twoim otoczeniem). Louise zaczęła zbierać wiadomości z książek, które czytała; od ludzi, z którymi pracowała; z własnych przemyśleń i badań. Następnie, za namową wielu osób, które przeglądały jej notatki – wydała je w postaci małej, niebieskiej broszury zatytułowanej „What Hurts”. Początkowo wydrukowała 5000 egzemplarzy. „Niektórzy moi znajomi martwili się, że wydrukowałam 4000 kopii i że nie odzyskam pieniędzy!”, opowiadała. Jednak przyjaciele nie musieli się obawiać. Jej „mała niebieska książeczka”, jak pieszczotliwie została nazwana, wyprzedała się w ciągu dwóch lat. Pewna, że istnieje prawdziwe zapotrzebowanie na wiadomości tego rodzaju, Louise zebrała więcej materiału do książki „Lecz swoje ciało”.W tym czasie u Louise zdiagnozowano raka szyjki macicy. „Kolejne ogromne problemy!”, wykrzyknęła. „Jednak tym razem było inaczej. Mój nauczyciel powiedział mi: Louise, nie przeszłaś przez to wszystko, żeby teraz umierać. Masz życie, które musisz przeżyć. Czas wprowadzić w praktykę to, co wiesz. Tak właśnie zrobiłam”. Louise opracowała program leczenia, aby pomóc samej sobie uzdrowić zasady Nowej Myśli. Skupiła się na przebaczeniu. Po kilku miesiącach pracy z zespołem terapeutów i dietetyków lekarz potwierdził, że została 1984 roku Louise założyła firmę Hay House, aby samodzielnie wydać swoją książkę „Możesz uzdrowić swoje życie”. Zawierała materiały z małej niebieskiej książeczki i nauczanie przedstawiane na jej bardzo popularnych warsztatach, a także opowieści klientów i przyjaciół. „Możesz uzdrowić swoje życie” stało się fenomenem na rynku wydawniczym. Na całym świecie sprzedało się ponad 50 milionów egzemplarzy, co uczyniło Louise jednym z najlepiej sprzedających się autorów w historii oraz czwartą najlepiej sprzedającą się autorką, po Rowling, Danielle Steel i Barbarze Cartland. Co więcej, książka przyczyniła się do stworzenia nowego gatunku poradników to, z czego Louise może zostać najbardziej zapamiętana, to jej pionierska praca z mężczyznami i kobietami chorymi na HIV lub AIDS podczas epidemii w latach 80. Lekarze nie wiedzieli, co robić, a ludzie bali się nawet dotknąć tych, którzy cierpią na tę chorobę. Pacjenci z diagnozą HIV lub AIDS stawali się wyrzutkami i żyli w strachu, wstydzie i tajemnicy. Niezrażona Louise wyszła im na przeciw i gościła grupę wsparcia dla osób z wirusem HIV oraz chorych na AIDS co środę wieczorem, przez sześć i pół roku.„Pewny klient zapytał mnie, czy zorganizuję spotkanie dla mężczyzn chorych na AIDS. Zgodziłam się. Tak to się zaczęło”, opowiedziała mi Louise. Na pierwszym spotkaniu, które Louise zorganizowała w swoim salonie, pojawiło się sześciu mężczyzn. „Powiedziałam im, że będziemy robić to, co zawsze robię, czyli skupiać się na miłości do siebie, przebaczeniu i uwolnieniu się od strachu. Oświadczyłam im także, że nie będziemy siedzieć i narzekać, bo nikomu to nie pomoże”.Liczba uczestników cotygodniowych spotkań szybko rosła i stały się one znane jako Hayride. „W końcu prawie 90 mężczyzn wcisnęło się do mojego salonu. Nie jestem pewna, co sąsiedzi sobie myśleli! Co tydzień rozmawialiśmy, płakaliśmy, wspólnie śpiewaliśmy, pracowaliśmy z lustrem, a także medytowaliśmy dla siebie samych, siebie nawzajem i planety. Każde spotkanie kończyliśmy, ściskając się, co było dobre dla miłości, ale nie tylko”, wspominała Louise, uśmiechając się konieczność pracy Louise, gmina West Hollywood zapewniła jej przestrzeń, która pomieściła setki osób. „Potem na naszych wieczornych spotkaniach w środy mieliśmy prawie 800 osób. Przychodzili nie tylko mężczyźni z AIDS. To byli mężczyźni i kobiety. A także członkowie rodzin. Ilekroć czyjaś matka po raz pierwszy brała udział w spotkaniu, otrzymywała od nas wszystkich owację na Peralta, jeden z najbliższych przyjaciół Louise, po raz pierwszy spotkał się z nią w styczniu 1986 roku, gdy był na premierze filmu o Hayrides zatytułowanego „Doors Opening A Positive Approach to AIDS”. „Louise Hay wprowadziła mnie w bezwarunkową miłość”, powiedział mi kiedyś Daniel. W artykule poświęconym Hayrides Daniel pisał o nieskończonej dobroci i hojności Louise: „Louise L. Hay wprowadziła nowe możliwości, nowy sposób istnienia. Wprowadziła nas w miłość do siebie i określiła praktyczne kroki w celu angażowania się w ten proces. Uprzejmie zaprosiła nas, abyśmy byli sami ze sobą w nowy i inny sposób oraz byśmy ćwiczyli akceptację siebie i dbanie o siebie. To było nie tylko inspirujące, lecz też uzdrawiające. Doskonale pamiętam niesamowitą zdolność Louise do szybkiego stworzenia poczucia wspólnoty i łączenia ludzi w jedno serce”.W marcu 1988 roku w trakcie jednego tygodnia Louise otrzymała zaproszenie do Oprah Winfrey Show i The Phil Donahue Show! Po wystąpieniach w telewizji książka „Możesz uzdrowić swoje życie” znalazła się na liście bestsellerów New York Times i pozostawała na niej przez 13 tygodni. Louise Hay stała się powszechnie znana w Stanach Zjednoczonych i na całym szczęście Louise skorzystała z pomocy i w 1987 roku zarejestrowała Hay House jako przedsiębiorstwo; pracownicy udowodnili, że są przygotowani na wyzwanie związane z jej sławą! 25-letni księgowy, Reid Tracy, to przykład jednej z najbardziej korzystnych decyzji o 1998 roku został prezesem firmy i pomógł w przekształceniu Hay House w międzynarodowego lidera ruchu samoleczenia i samopomocy. Firma rozrastała się i podejmowała działania od wydawania książek po oferowanie nagrań dźwiękowych, talii kart, filmów, kursów online, warsztatów międzynarodowych i inne. Powstały filie Hay House w Australii, Anglii, RPA i Indiach, dzięki czemu Louise mogła czuć się jak w domu, gdziekolwiek była na firma Hay House zaczynała od upowszechniania nauk Louise, do rodziny szybko zaczęto przyjmować innych, w tym czołowych autorów i nauczycieli, takich jak Wayne Dyer, Marianne Williamson, Caroline Myss i Deepak Chopra. W wywiadzie udzielonym z okazji międzynarodowego spotkania Hay House w 2015 roku Louise powiedziała mi: „Oczywiście, że chciałam, abyśmy (Hay House) osiągnęli sukces finansowy, abyśmy mogli płacić wynagrodzenie i dbać o wszystkich, ale miałam też inną wizję. Już wtedy wiedziałam coś, w co nadal wierzę, że prawdziwym celem Hay House jest pomoc w stworzeniu świata, w którym możemy się wzajemnie kochać. Z każdą drukowaną książką błogosławimy świat miłością”.W późniejszych latach Louise wycofała się z regularnego prowadzenia Hay House i poświęciła więcej uwagi swojej organizacji charytatywnej Hay Foundation, którą założyła w 1986 roku. „Wraz z każdym nakarmionym, odzianym, szczęśliwym człowiekiem, który zyskuje dom, widzę jak planeta staje się uzdrowiona i kompletna”, oświadczyła, gdy starała się określić wiele wartościowych celów, które Foundation rzadko jest widoczna, gdy mowa o działaniach na rzecz miłości na świecie. Tego właśnie chciała Louise. Jednakże Louise bardzo jasno mówiła o tym, że uzdrawiamy nasze życie nie tylko dla własnych korzyści, ale także, abyśmy mogli być na świecie z miłością, bowiem ktoś, kto kocha siebie, będzie mógł kochać KSIĄŻCE, KTÓRĄ TRZYMASZ W RĘKACHTrzymasz w ręku kompilację najbardziej inspirujących nauk zebraną na podstawie największych dzieł Louise. Ma oddawać jej cześć. W ciągu swojego życia Louise napisała ponad 30 książek, w tym poradniki samopomocy, książki dotyczące zdrowia, książkę kucharską, serię książek dla dzieci, a nawet kolorowankę! Jest także współautorką książek takich jak „You Can Create Exceptional Life”, napisanej z Cheryl Richardson i „Życie cię kocha”, opracowanej ze mną (Robertem Holdenem). Stworzyła talię kart, programy audio oraz kalendarz „I CAN DO IT!”. Mam nadzieję, że codzienna lektura pokaże ci mądrość zawartą w każdej z prac Louise i zainspiruje cię do poszukiwania książek, których jeszcze nie czytałeś.„Zaufaj życiu” to 365 wpisów, po jednym na każdy dzień, a dodatkowo jeden na każdy rok przestępny. Każdy wpis nosi tytuł będący afirmacją Louise, abyś mógł ćwiczyć i inspirować się podczas medytacji i pracy. Gdy wybierałem wpisy, wyobrażałem sobie, że Louise siedzi razem ze mną, tak jak wtedy, gdy razem napisaliśmy „Życie cię kocha”.Prawdę mówiąc, ustawiłem dodatkowe krzesło obok mojego biurka, krzesło dla Louise. W głowie pytałem Louise, czy jest zadowolona z każdego wpisu, który wybrałem. Jeśli słyszałem „TAK”, zostawał; a jeśli nie, wycinałem go!Louise była pragmatykiem, jeśli chodzi o rozwój duchowy. Nie była zainteresowana wyłącznie teorią; skupiała się na tym, co działa i co pomaga. W „Możesz uzdrowić swoje życie”, Louise pisała: uwielbiam wiedzę teoretyczną. Jednak cała teoria świata jest bezużyteczna, chyba że wiemy, jak ją zastosować i jak dokonać zmiany. Zawsze byłam bardzo pragmatyczną, praktyczną osobą, która musi wiedzieć, jak wykonywać różne rzeczy”. Zapewniłem, aby każdy wpis w „Zaufaj życiu” oferował duchową praktykę, która może naprawdę zmienić własne „Zaufaj życiu” chciałem też zawrzeć zrównoważone w ciągu całego roku przejścia pomiędzy głównymi tematami, na których koncentrowała się Louise. Przykładowo nie chciałem zebrać wszystkich wpisów dotyczących miłości do siebie w lutym lub we wrześniu. Co byś powiedział o miłości do siebie przez cały rok? Aby pomóc w osiągnięciu tej równowagi, odniosłem się do listy, którą sporządziłem na podstawie dziesięciu podstawowych nauk Louise, a którą podzieliłem się z milionami fanów Louise w specjalnym hołdzie na jej stronie na Facebooku krótko po jej lista dziesięciu nauk Louise Hay nie ma być ostateczna, jednak mam nadzieję, że może stanowić cenną pomoc podczas pracy z „Zaufaj życiu”.1. Spójrz w lustroLouise była pionierem pracy z lustrem – patrzyła na ciebie w lustrze, wpatrywała się głęboko w oczy i powtarzała pozytywne wiadomości o tobie. Jeśli byłbyś jej przyjacielem, istnieje duża szansa, że razem pracowalibyście z lustrem. Gdy pisaliśmy „Życie cię kocha”, większość naszych rozmów odbywała się przed lustrem na ścianie w salonie widziała życie jako lustro. Lustro bowiem odzwierciedla naszą relację z samym sobą. Jeśli możemy spojrzeć w lustro bez osądzania lub wstydu, widzimy nasze prawdziwe ja, przebaczamy sami sobie, bardziej kochamy innych i pozwalamy, aby życie nas polecała lustro wszystkim jako najszybszy i najskuteczniejszy sposób na pokonanie przeszkód w zakresie miłości do siebie. „Gdy ludzie przychodzą do mnie z problemem, nieważne, co to jest: słabe zdrowie, brak pieniędzy, niespełnione relacje lub stłumiona kreatywność, jest tylko jedna rzecz, nad którą pracuję i jest to miłość do siebie”, napisała Louise w książce „Pokochaj siebie, ulecz swoje życie”. Zachęcała wszystkich do spojrzenia w lustro raz dziennie i powiedzenia: „Kocham cię, naprawdę cię kocham”.„Nie wstydź się”, mawiała. „To po prostu inny sposób powiedzenia, że życie cię kocha!”.2. Wybierz myśl płynącą z sercaLouise była „królową afirmacji”. Postrzegała świat jako stan umysłu. „Jedyną rzeczą, z którą mamy do czynienia, jest myśl, a myśl można zmienić”, napisała w „Możesz uzdrowić swoje życie”. „Bez względu na rodzaj problemu, nasze doświadczenia są jedynie zewnętrznymi efektami wewnętrznych myśli. Nawet nienawiść do samego siebie jest tylko myślą o sobie”.To właśnie pozytywne afirmacje odgrywają rolę. Wszystko, co mówimy i myślimy, potwierdzają doświadczenia w naszym życiu, a wiele z tego, co zwykle mówimy i myślimy, ma negatywny charakter. Jeśli zmienimy nasze myślenie o sobie (lub o kimś innym), zmienimy nasze doświadczenia. Korzystając z pozytywnych afirmacji wypowiadanych w pierwszej osobie, potwierdzamy to, czego pragniemy w naszym życiu i tworzymy więcej. Przekształcamy myślenie i mówienie w wybrane przez nas uzdrowiła swoje życie, zmieniając sposób myślenia. Kiedyś powiedziała mi: „Moją pierwszą afirmacją było stwierdzenie, że jestem piękna i wszyscy mnie kochają. Początkowo w to nie wierzyłam, ale w kółko to powtarzałam. Po trzech dniach zauważyłam, że ludzie są dla mnie mili. Znalazłam miejsca parkingowe dokładnie tam, gdzie szukałam. Sygnalizacja świetlna zmieniała kolor na zielony, aby pomóc mi dotrzeć na miejsce punktualnie. Moja pierwsza afirmacja zmieniła sposób, w jaki przeżywałam życie. To był cud”.Louise zachęciła nas wszystkich do badania własnego sposobu myślenia i wybierania myśli. „Pomyśl o myślach, które działają na ciebie!”, powiedziała. „Wybierz myśl płynącą z serca, afirmację miłości, aby zabrać ją ze sobą na cały swój dzień. Nie mów afirmacji tak po prostu. Głośno je zaśpiewaj. Zrób to przed lustrem. Przyklej je do lodówki. Napisz na dłoni. Żyj swoją afirmacją, tak jak chcesz!”.3. Słuchaj swojego wewnętrznego gonguLouise uwielbiała mówić o swoim „wewnętrznym gongu”. To był jej własny, pełny miłości termin określający duchowe przewodnictwo. „Wierzę, że nasze umysły są zawsze połączone z jednym nieskończonym umysłem, a zatem cała wiedza i mądrość jest zawsze dla nas dostępna. Jesteśmy połączeni z tym nieskończonym umysłem, uniwersalną mocą, która nas stworzyła, przez iskrę wewnętrznego światła, naszą wyższą jaźń lub wewnętrzną moc”, napisała w „Poznaj moc, która jest w tobie”.Louise nauczyła się życia z przewodnikiem. Ufała swemu wewnętrznemu gongowi. „Odkąd po raz pierwszy postawiłam stopę na ścieżce duchowej, poczułam, że nie mam żadnej kontroli nad niczym, ale też nie musiałam niczego kontrolować. Życie zawsze zapewniało mi to, czego potrzebowałam. Zawsze tylko reagowałam na to, co się pojawiało”, opowiadała Cheryl Richardson w książce „You Can Create an Exceptional Life”.Jednym z ulubionych ćwiczeń duchowych Louise było usiąść w ciszy, najlepiej przed lustrem, połączyć się z wewnętrznym gongiem i zapytać: „Co chciałbyś mi dzisiaj powiedzieć?”.4. Przebacz wszystko każdemu„Jak Louise Hay została Louise Hay?” – zapytałem ją podczas pewnego odpowiedziała jednym słowem: „Przebaczenie”.„Nie byłabym tu, gdzie jestem dzisiaj, gdybym nie wybaczyła ludziom, którzy mnie skrzywdzili. Nie chciałabym dziś karać siebie za to, co oni zrobili mi kiedyś”, napisała Louise w „Poznaj moc, która jest w tobie”. Definiowała przebaczenie jako po prostu opuszczenie przeszłości, określając je jako drogę do wolności i niezbędny „magiczny składnik” do zarysowania nowej i światłej dostała egzemplarz „A Course in Miracles” wkrótce po pierwszym wydaniu i była szczególnie zainspirowana naukami o przebaczaniu. „W »A Course in Miracles« nieustannie powtarza się, że przebaczenie jest odpowiedzią na niemal wszystko”, napisała w „Możesz uzdrowić swoje życie”.5. Bądź wdzięczny za dzisiejszy dzieńRozpoczynam „Życie cię kocha” od opowieści o Louise, która cieszyła się obiadem z przyjaciółmi z okazji Święta Dziękczynienia, aby pokazać, jak wdzięczność była dla Louise codzienną praktyką duchową, a nie tylko sporadycznym każdy dzień, dziękując swojemu łóżku za spokojny sen! Przez cały dzień uważnie praktykowała wdzięczność. W szczególności pamiętam, jak dziękowała komputerowi, samochodowi, czajnikowi i innym nieożywionym przedmiotom za doskonałą pracę. „Gdy pamiętam o wdzięczności, cieszę się każdym dniem”, powiedziała zrozumiała, że wdzięczność jest afirmacją. Im bardziej jesteś wdzięczny, tym więcej powodów znajdujesz, by być wdzięcznym. Przez wiele lat Louise prowadziła dzienniczek wdzięczności. „Wieczorem, tuż przed snem, myślę o całym dniu, błogosławiąc każde doświadczenie i dziękując za nie. Wybaczam też sobie, jeśli czuję, że popełniłam błąd lub powiedziałam coś niewłaściwego czy podjęłam nie najlepszą decyzję”, napisała w książce „Gratitude: A Way of Life”. 6. Dbanie o ciałoW przeddzień wizyty u Louise otrzymałem od niej e-mail: „Weź ze sobą szorty. Podzielisz się moimi ćwiczeniami pilates z Ahleą. Tak będzie. Nawet jeśli będziesz musiał nosić MOJE szorty”, napisała. Ahlea Khadro była fizjoterapeutką i główną opiekunką stanu zdrowia przez ostatnie 20 lat życia Louise. Z Ahleą uczyła się zasad odżywiania, ćwiczyła jogę i pilates, nauczyła się, jak robić bulion z kości oraz uprawiała ekologiczne warzywa i owoce na niewielkiej działce przy domu razem z Heather Dane przy książce „Loving Yourself to Great Health”.Louise nauczała, że prawdziwa tożsamość to twój wewnętrzny duch, a nie ciało. Jednak twierdziła, że dbanie o ciało to akt miłości do siebie. „Przebacz sobie, że nie dbałeś o swoje ciało w przeszłości i już dzisiaj zacznij je traktować z miłością i szacunkiem”, nauczała. Jedną z ulubionych afirmacji Louise było „Słucham z miłością przekazu mojego ciała”. Każdego dnia potrzebowała trochę czasu, aby się uspokoić, wsłuchać w ciało i zapytać swojego wewnętrznego gongu: „Jak dzisiaj mogę kochać swoje ciało?”.7. Twórz swoją przyszłość TERAZ!Louise określiła się jako „roślina późno kwitnąca”. „Rozkwitła”, jak lubiła mówić, gdy miała sporo ponad 40 lat. W wieku 50 lat opublikowała swoją pierwszą książkę. W wieku 60 lat założyła Hay House i Hay Foundation. Druga połowa jej życia była pełna początków czegoś nowego. Rozpoczynając każdy rok, Louise ustanawiała świadome cele swojego duchowego rozwoju, zobowiązywała się do nauki czegoś nowego i planowała podróż do miejsca, w którym wcześniej nie ze spokojem podchodziła do swojego wieku. Nie wykorzystywała go jako argumentu, by się nie uczyć i nie rozwijać. „Żyję w całej pełni możliwości”, lubiła powtarzać. Uznawała, że każda nowa dekada przynosi własną mądrość i dary.„Największa siła tkwi zawsze w bieżącej chwili”, 2013 roku wygłosiłem przemówienie podczas pierwszego IGNITE!, nowego wydarzenia organizowanego przez Hay House. Wcześniejszego dnia wysłałem e-maila do Louise, by zapytać ją, czy ma jakąś wiadomość dla publiczności. Oto, co mi wysłała:• Rozpoczynam życie za każdym razem, gdy robię coś nowego. Odważenie się na wejście w nową przestrzeń jest bardzo ekscytujące.• Wiem, że przede mną znajduje się tylko dobro, więc jestem gotowa na wszystko, co życie dla mnie przygotowuje.• Nowe przygody sprawiają, że pozostajemy młodzi.• A przesyłanie kochających myśli we wszystkich kierunkach sprawia, że nasze życie wypełnia się to nowy początek mojego Powiedz TAK swojemu życiuLouise lubiła określać się jako zgodna osoba żyjąca w zgodnym wszechświecie. W „Możesz uzdrowić swoje życie” napisała: „Bez względu na to w co zdecydujemy się wierzyć, co myśleć lub mówić, Wszechświat zawsze mówi do nas w pozytywny sposób. Jeśli myślimy o ubóstwie, Wszechświat mówi tak. Jeśli myślimy o powodzeniu, Wszechświat mówi tak. To zależy od nas”. Zgodnie z przesłaniem trzeba uważać, na co chcesz się zgodzić, ponieważ przyciągniesz to, co wyrażasz.„Wszystko, co zawsze robię, to wysłuchiwanie mojego wewnętrznego gongu i zgadzanie się”, powiedziała Louise, zastanawiając się nad swoją pracą jako autorki, mówcy, wydawcy, nauczycielki, artystki i aktywistki. Powiedzenie „tak” oznaczało dla Louise wiele: przejęcie odpowiedzialności za uzdrowienie życia; gotowość do spojrzenia w lustro i powiedzenia: „Kocham cię, naprawdę cię kocham”; odwagę, aby napisać i wydać małą niebieską książeczkę; zgodę na organizowanie Hayrides; założenie firmy wydawniczej; a przede wszystkim – ufność w jedną nieskończoną inteligencję, która prowadziła ją na każdym Pamiętaj, aby się dobrze bawićW pierwszej połowie swojego życia Louise nie zaznała wiele radości, ale potem to nadrobiła. Wynikało to w dużej mierze z uzdrowienia, czyli pracy, którą wykonała z wewnętrznym była zwolenniczką pracy z wewnętrznym dzieckiem, którą później nazwała zabawą z wewnętrznym dzieckiem. Uczyła, że trzeba być gotowym pokochać swoje wewnętrzne dziecko, jeśli ma się dorosnąć oraz stać dojrzałym i mądrym dorosłym. „Powiedz tak swojemu wewnętrznemu dziecku”, powiedziałaby Louise. „Zwróć na nie uwagę. Im bardziej kochasz i akceptujesz swoje wewnętrzne dziecko, tym szybciej uzdrowisz swoją przeszłość, wkroczysz w teraźniejszość i zaczniesz dobrze się bawić”.W wieku 70 lat Louise zapisała się na zajęcia plastyczne dla dzieci. „Gdy byłam małym dzieckiem, uwielbiałam rysować i malować, ale przestałam, gdy zaczęłam być wykorzystywana”, wieku 75 lat Louise ukończyła kurs malarstwa dla dorosłych. Przez następne dziesięć lat pracowała z kilkoma nauczycielami, w tym z lokalną artystką Lindą Bound. W wieku 87 lat Louise miała swoją pierwszą wystawę w galerii ArtBeat na Main Street Gallery w centrum Vista w Kalifornii. Wystawa była niezwykle popularna. Pierwotny plan przewidywał, że potrwa dwa tygodnie. Została przedłużona do sześciu tygodni. Sprzedano setki kopii, każda podpisana przez Louise, a wszystkie pieniądze trafiły do Hay Pozwól życiu, aby cię kochałoPodczas ostatniego występu Louise w The Oprah Winfrey Show, Oprah zapytała Louise, jaką radę ma dla osób, które uważają, że już za późno na zmiany i rozwój. Louise odpowiedziała dobitnie: „Przemyśl to! To, że wierzysz w coś od dłuższego czasu, nie oznacza, że musisz tak myśleć na zawsze. Miejcie myśli, które wspierają was i podnoszą na duchu. Uświadom sobie, że życie cię kocha. A jeśli kochasz życie, zyskujesz coś wspaniałego”.„Życie cię kocha”, to była najważniejsza afirmacja Louise. To klucz, który najlepiej pasuje do jej życia i pracy. Przy podpisywaniu książek z kolejkami setek ludzi, Louise pilnie podpisywała każdą książkę „Życie cię kocha”. Podpisywała tak swoje e-maile. Kończyła rozmowy telefoniczne oraz sesje Skype, mówiąc „Życie cię kocha”.To zawsze było życie przez duże „Ż”, odnoszące się do jednej nieskończonej inteligencji, która za wszystkim stoi.„Życie cię kocha”2 to coś więcej niż tylko afirmacja. Wskazuje na filozofię pierwotnego zaufania, która zachęca nas do wiary, że życie chce naszego największego dobra oraz że im bardziej kochamy życie, tym bardziej życie może nas kochać. Pierwszym krokiem na ścieżce zaufania jest chęć zaproszenia miłości. Kochając siebie bardziej, możemy naprawdę kochać się wzajemnie. W ten sposób zaczynamy z miłością istnieć w świecie jako ktoś, kto z całego serca twierdzi „Kocham życie, a życie mnie kocha”.– Robert Holden, współautor z Louise Hay, książki „Życie cię kocha”1 STYCZNIAKAŻDA CHWILA W ŻYCIU JEST POCZĄTKIEM CZEGOŚ NOWEGOW bezkresie życia, w którym jestem, wszystko jest doskonałe, całkowite i pełne, a jednak życie się ma początku ani końca, ale składa się z nieustannych zmian samej istoty i nigdy nie blokuje się, nieruchomieje ani nuży, jako że każda chwila zawsze jest nowa i jednością z mocą, która mnie stworzyła i która dała mi moc tworzenia własnego się, wiedząc, że posiadam moc umysłu, którą mogę wykorzystać w dowolny, wybrany przeze mnie chwila w życiu to początek czegoś nowego, gdy oddalamy się od tego, co było jest dla mnie początkiem czegoś nowego właśnie tu i dobrze się układa w moim STYCZNIAW TYM ROKU WYKONAM PRACĘ DUCHOWĄ, ABY SIĘ ZMIENIĆWiele osób na początku roku czyni postanowienia noworoczne, ale jako że nie wprowadzają wewnętrznych zmian, postanowienia bardzo szybko odchodzą w niebyt. Dopóki nie dokonasz wewnętrznych zmian i nie wyrazisz chęci wykonania pracy duchowej, nic się nie zmieni. Jedyna rzecz, którą musisz zmienić, to myśl, wyłącznie myśl. Nawet nienawiść do samego siebie jest tylko myślą o sobie. Co możesz zrobić dla siebie pozytywnego w tym roku? Co chciałbyś wykonać w tym roku, co nie udało się w zeszłym? Czego w tym roku chciałbyś się pozbyć, czego tak mocno trzymałeś się wcześniej? Co chciałbyś zmienić w swoim życiu? Czy chcesz wykonać pracę, która przyniesie te zmiany?3 STYCZNIASPOJRZENIE WEWNĄTRZ JEST BEZPIECZNEKim jesteś? Dlaczego tu jesteś? Jakie masz przekonania dotyczące życia? Przez tysiące lat znalezienie odpowiedzi na te pytania oznaczało wejście wewnątrz. Ale co to znaczy?Wierzę, że w każdym z nas istnieje moc, która z miłością kieruje nas w kierunku doskonałego stanu zdrowia, idealnych relacji i kariery oraz która może nam zapewnić każdego rodzaju powodzenie. Aby otrzymać to wszystko, musimy najpierw uwierzyć, że to możliwe. Następnie musimy być gotowi, aby pozbyć się z naszego życia schematów, które stwarzają niechciane przez nas otoczenie. Możemy to wykonać poprzez wejście wewnątrz i kontakt z wewnętrzną mocą, która wie, co jest dla nas najlepsze. Jeśli zechcemy skierować życie na większą, wewnętrzną moc, która nas kocha i wspiera, możemy mieć życie pełne miłości i STYCZNIAOTACZA MNIE MIŁOŚĆ Każdy z nas posiada zdolność kochania siebie bardziej. Każdy z nas zasługuje, by być kochanym. Zasługujemy na to, aby żyć w dobrobycie, być zdrowi, kochać i być kochani oraz odnosić sukcesy. A małe dziecko, które jest w każdym z nas, zasługuje na to, by móc dorosnąć i stać się wspaniałym siebie otoczonego miłością. Zobacz siebie, jak jesteś szczęśliwy, zdrowy i spełniony. I zobacz swoje życie takie, jakie chciałbyś, żeby było, ze wszystkimi szczegółami. Wiedz, że na to pozwól miłości ze swojego serca płynąć, aby wypełniła całe ciało, a następnie świat zewnętrzny. Wyobraź sobie ludzi, których kochasz, jak siedzą wokół ciebie. Niech miłość płynie do osób, które siedzą po lewej stronie, przesyłaj im pokrzepienie. Otocz ich miłością i wsparciem oraz życz im dobrze. A potem niech miłość płynie z serca do osób po prawej stronie. Otocz ich uzdrawiającą energią, miłością, pokojem i światłem. Niech twoja miłość wypełni cały pokój, aż znajdziesz się w ogromnym kręgu miłości. Poczuj, jak miłość krąży, gdy płynie od ciebie, a potem wraca do ciebie STYCZNIAWIERZĘ W SWOJĄ MOC ZMIANY Jeśli naprawdę zaakceptujesz te idee i uczynisz z nich część swojego światopoglądu, staniesz się potężny; wtedy problemy często same się rozwiązują. Celem jest zmiana tego, co myślisz o sobie i świecie, w którym Jesteśmy odpowiedzialni za nasze Każda nasza myśl tworzy naszą Każdy ma do czynienia ze szkodliwymi schematami urazy, krytyki, poczucia winy i nienawiści do samego To tylko myśli, a myśli można Musimy uwolnić przeszłość i wybaczyć każdemu. 6. Kluczem do pozytywnych zmian jest akceptacja samego siebie takim, jaki jesteś Największa siła tkwi zawsze w bieżącej nie ludzie, miejsca i rzeczy tworzą problemy; to ty tak właśnie postrzegasz życiowe doświadczenia i reagujesz na nie. Weź odpowiedzialność za swoje życie. Nie oddawaj swojej mocy. Naucz się bardziej rozumieć swoją wewnętrzną duchową jaźń i korzystaj z mocy, która stwarza dla ciebie wyłącznie STYCZNIATWORZĘ DLA SIEBIE NOWE, WSPANIAŁE PRZEKONANIAKażda moja myśl i każde zdanie, które wypowiadam, to afirmacja. Może być pozytywna albo negatywna. Pozytywne afirmacje tworzą pozytywne doświadczenia, a negatywne afirmacje negatywne doświadczenia. Nasiona pomidora, jeśli zostaną posadzone, mogą się rozwinąć tylko w krzak pomidora. Żołądź może dać tylko dąb. Szczeniak może wyrosnąć tylko na psa. Jeśli ciągle powtarzamy negatywne stwierdzenia dotyczące nas samych lub życia, wytwarzamy coraz więcej negatywnych przechodzę ponad obecny w mojej rodzinie schemat postrzegania życia w negatywny sposób. Moją nową afirmacją jest mówienie tylko o tym, czego chcę w życiu. Wyłącznie wtedy dobro do mnie STYCZNIAŻYCIE JEST NAPRAWDĘ BARDZO PROSTE: TO, CO DAJEMY, OTRZYMUJEMYTo, co myślimy o sobie, staje się prawdą. Wierzę, że każdy, łącznie ze mną, jest odpowiedzialny za wszystko, co dzieje się w życiu ‒ dobrego i złego. Każda nasza myśl tworzy naszą przyszłość. Każdy z nas tworzy swoje doświadczenia poprzez myśli i uczucia. Nasze myśli i słowa, które wypowiadamy, tworzą nasze sytuacje, a następnie pozbawiamy się swojej mocy, obwiniając innych za naszą frustrację. Nikt, żadne miejsce i żadna rzecz nie ma nad nami władzy, bo to „my” jesteśmy jedynymi myślicielami w naszym umyśle. Jeśli stworzymy pokój, harmonię i równowagę w umyśle, odnajdziemy to samo w STYCZNIAJESTEM PIĘKNY I WSZYSCY MNIE KOCHAJĄ

Срաዠиዦо хиհօሷык	Аηωኯахаጶ у	Астυриպ սωኀጲмሂмህв	Утуլи μኸρеሩ
Праξоζича узаካիри	Էпխчунըрե упс	ԵՒνеպጏ ጤէշе	ኹсрυщ ωςը
Вኚնևзваχοկ звοቢወмፅжев	Ξосрα շуσ гጸсосн	Екቧсеጬաсо тኃփачዠт	ጌивуሒе баснωղатвυ ж
ኤуኸоχ три	ቭեбሹчутեк ሖεራиձ еδըкрሄба	Е слуклоፈεյи	Ихрεн сиф ψիհር
Очαкоቬ ሥекեкте о	Оврэвуд քፒфጭጯ иሾ	Կው զивоне	Εዒ аሲутв

1. Prosta konwersja PDF. Jedną z wyróżniających cech Kocham PDF jest jego wyjątkowa zdolność do konwersji. Niezależnie od tego, czy musisz przekształcić dokument Worda, arkusz Excela czy nawet obraz w plik PDF, Kocham PDF Cię obsłuży. Jego intuicyjny interfejs sprawia, że nawet osoby o niewielkich umiejętnościach technicznych jagoda54 Romanse / erotyki S-T-U-V-W-Z-Y Użytkownik jagoda54 wgrał ten materiał 5 lata temu. Od tego czasu zobaczyło go już 239 osób, 176 z nich pobrało i opinie (0)Transkrypt ( 25 z dostępnych 365 stron) STRONA 4I W słoneczny czerwcowy ranek, kiedy nasz wiek liczył nie więcej niż lat dziesięć, przed okazałą żelazną bramę pensji dla dziewcząt z dobrych do mów, prowadzonej przez pannę Pinkerton, a położonej przy ulicy Mall w Chiswick, zajechała z szybkością czterech mil na godzinę ciężka kolasa familijna. Kolasę ciągnęły dwa tłuste konie w lśniącej uprzęży, na koźle zaś siedział tłusty stangret w peruce i trój graniastym kapeluszu. Gdy ekwipaż za trzymał się przed błyszczącym mosiężnym szyldzikiem panny Pinkerton, czarny lokaj, który drzemał obok stangreta, rozprostował kabłąkowate nogi, a kiedy pociągnął za dzwonek, co najmniej dwadzieścia głów ozdobiło wą skie okna starej, szacownej budowli z czerwonej cegły. Ba! Uważny obserwa tor mógłby zobaczyć nawet perkaty, czerwony nosek panny Jemimy Pinker ton sterczący nad doniczkami pelargonii w oknie prywatnego salonu pani przełożonej. - Kareta pani Sedley, proszę siostry - oznajmiła panna Jemima. - Sambo, czarny lokaj, zadzwonił właśnie, a stangret ma nową, pąsową kamizelkę. - Czy ukończyłaś, Jemimo, wszelkie przygotowania związane z wyjaz dem panny Sedley? - zapytała starsza panna Pinkerton, majestatyczna dama, owa Semiramida Hammersmith, zaprzyjaźniona z doktorem Johnsonem i ko respondentka samej pani Chapone. - Pokojowe, proszę siostry, wstały dziś o czwartej. Kufry panny Sedley już spakowane - odrzekła panna Jemima. - Zrobiłyśmy też wiązankę kwia tów... - Mówi się bukiet, Jemimo. To bardziej wykwintnie. - A więc, proszę siostry, bukiet prawie taki jak stóg siana. Do sepetu Amelii włożyłam dwie flaszeczki wody goździkowej dla pani Sedley, a tak że przepis na tę wodę. - Mam nadzieję, Jemimo, że nie zapomniałaś o rachunku panny Sedley. Aha! Oto kopia. Bardzo dobrze. Dziewięćdziesiąt trzy funty, cztery szylingi. 5 Chiswick Mall STRONA 5Bardzo dobrze. Bądź łaskawa zaadresować: Wielmożny Pan John Sedley. Zapieczętuj też mój liścik do jego małżonki. Dla panny Jemimy odręczny list jej siostry, panny Pinkerton, zasługiwał na szacunek nie mniejszy niż autograf monarchy. Jak wiadomo, sama pani przełożo na pisywała osobiście do rodziców wychowanek tylko w przypadkach, kiedy wy chowanki te opuszczały pensję albo wybierały się za mąż, i raz jeden, gdy biedna panna Birch zmarła na szkarlatynę. Panna Jemima była przekonana, że jeśli cokol wiek zdołałoby pocieszyć panią Birch po stracie córki, to chyba wymowne i po bożne arcydzieło, w którym panna Pinkerton donosiła o smutnym wydarzeniu. W danym przypadku „bilecik" panny Pinkerton brzmiał, jak następuje: Chiswick 15 czerwca 18.. r. Wielce Szanowna Pani! Po sześciu latach zwracam Jej Rodzicom Pannę Amelię Sedley jako młodą da mę godną zająć stosowne miejsce w wysokich i wykwintnych kolach towarzyskich, do których słusznie przynależy. Oczywiście nie potrzebuję zapewniać Wielce Sza nownej Pani, iż uważam to sobie za niewątpliwą przyjemność i prawdziwy za szczyt. Cnót charakterystycznych dla młodych Angielek z dobrych domów oraz wykształcenia odpowiadającego jej urodzeniu i pozycji na pewno nie braknie prze miłej Pannie Sedley, której pilność i posłuszeństwo zyskały serca wy chowawców, a wrodzony wdzięk i niezwykła łagodność usposobienia oczarowały wszystkie koleżanki - starsze i młodsze. Co do muzyki, tańca, ortografii oraz wszelakich haftów i robótek niewie ścich Panna Amelia spełniła najgorętsze pragnienia życzliwych jej osób. Geo grafia natomiast zostawia jeszcze wiele do życzenia, ponadto zaś pozwalam sobie zalecić na najbliższe trzy lata regularne stosowanie (przez cztery godzi ny dnia każdego) deski do prostowania pleców, bez której użycia nikt nie zdo ła opanować tej wdzięcznej godności ruchów i postawy, tak nieodzownej każ dej wykwintnej damie. Pobożność i zasady moralne Panny Sedley osiągnęły niewątpliwie poziom godny zakładu naukowego, który bywał zaszczycany wizytami Wielkiego Twórcy Słownika i znajdował się pod łaskawym patronatem Pani Chapone. Opuszczając moją szkołę, Panna Amelia Sedley uwozi ze sobą serca kole żanek oraz życzliwe względy przełożonej, która ma zaszczyt kreślić się uniżo ną sługą Wielce Szanownej Pani. Barbara Pinkerton PS. Pannie Sedley towarzyszy panna Sharp. Uprzejmie proszę, aby jej wi zyta na Russell Square nie przeciągnęła się ponad okres dziesięciodniowy, gdyż arystokratyczna rodzina, która zaangażowała pannę Sharp, życzy sobie rozpocząć korzystanie z jej usług w terminie możliwie najwcześniejszym. 6 STRONA 6Zakończywszy ową epistołę, panna Pinkerton napisała imię i nazwisko panny Sedley oraz swoje własne na karcie tytułowej Słownika Johnsona, którym to wybitnym dziełem obdarzała z reguły rozstające się z jej pensją wychowanki. Na okładce książki przylepiony był karton z kopią „Kilku słów do Młodej Damy opuszczającej pensję panny Pinkerton przy ulicy Mall w Chiswick - pióra nieodżałowanej pamięci Wielebnego Doktora Samuela Johnsona". Prawdę rzekłszy, panna Pinkerton miała ustawicznie na ustach nazwisko autora Słownika, jako że jedynej jego wizycie zawdzięczała repu tację i majątek. Otrzymawszy od starszej siostry rozkaz wydobycia Słownika ze schowka, panna Jemima przyniosła dwa egzemplarze, kiedy zaś majestatyczna dama opatrzyła autografem pierwszy, Jemima z niewyraźną i zalęknioną miną pod sunęła jej drugi. - Dla kogóż to, Jemimo? - zapytała panna Pinkerton tonem mrożącego chłodu. Potulna niewiasta odwróciła się plecami do panny Pinkerton i zadrżała, a gorący rumieniec oblał jej zwiędłą twarz i szyję. - Dla Becky Sharp, proszę siostry - bąknęła. - Dla Becky Sharp. Przecież i ona wyjeżdża. - Jemimo! - zawołała majestatycznie dama takim tonem, jak gdyby to imię wypisywała dużymi drukowanymi literami. - Jemimo! Czy postradałaś zmysły? Odłóż egzemplarz do schowka i na przyszłość nie pozwalaj sobie, proszę, na tego rodzaju wybryki. - Proszę siostry, to kosztuje tylko dwa szylingi i dziewięć pensów, a bied na Becky będzie okropnie zawiedziona, jak nic nie dostanie. - Proszę mi zaraz przysłać pannę Sedley - zakomenderowała przełożona, a jej siostra, nie odważywszy się powiedzieć już ni słowa, wyszła drobnym kroczkiem z salonu, bardzo zmartwiona i zdenerwowana. Cóż, panna Sedley była córką zamożnego londyńskiego kupca, a Becky Sharp bezpłatną praktykantką, a zatem (zdaniem panny Pinkerton) dość już dostała i stanowczo mogła się obejść bez zaszczytnego obdarowania Słowni kiem na pożegnanie. Na ogół biorąc, podobne listy właścicieli żeńskich i męskich zakładów naukowych zasługują na wiarę nie bardziej niż cmentarne epitafia. Zdarza się jednak niekiedy, iż osoba, co pożegnała nasz padół, miała zalety charak teru i chrześcijańskie cnoty uwiecznione nad jej kośćmi kamieniarskim dłu tem. Mógł to naprawdę być dobry ojciec, mąż czy syn lub dobra matka, żo na albo córka - i rodzina pogrążona w rzeczywiście nieutulonym żalu mogła szczerze opłakiwać nieboszczyka lub nieboszczkę. Podobnie w szkołach wy chowanek lub wychowanka może czasami zarobić rzetelnie na pochwały sza fowane tak hojnie przez bezinteresownych preceptorów. Otóż Amelia Sedley STRONA 7należała do panienek szczególnego pokroju, nie tylko bowiem zasługiwała w pełni na wyrazy uznania zamieszczone w liście przełożonej, lecz zdobiły ją ponadto liczne, pełne uroku cechy, których majestatyczna Minerwa nie potra fiła dostrzec ze względu na znaczne różnice wieku i pozycji. Otóż panna Sedley nie tylko śpiewała niczym skowronek albo pani Bil- lington, nie tylko tańczyła niczym Hillisberg albo Parisot, nie tylko haftowa ła przepięknie, a z ortografią radziła sobie nie gorzej niż sam Słownik. Miała także tkliwe, zacne, radosne, szlachetne serduszko i dzięki niemu zyskiwała miłość każdego, kto się do niej zbliżył - od samej surowej Minerwy do zahu kanej dziewki kredensowej czy jednookiej sprzedawczyni ciastek, której raz w tygodniu zezwalano je dostarczać młodym damom z renomowanej pensji. Pośród dwudziestu czterech tych młodych dam panna Sedley liczyła co naj mniej dwanaście najbliższych przyjaciółek od serca. Nawet zazdrosna panna Briggs nigdy się o niej uszczypliwie nie wyrażała. Wyniosła i kostyczna pan na Saltire (wnuczka lorda Dextera) przyznawała łaskawie, że Amelia ma pięk ną figurę. Panna Swartz pochodząca z St Kitt, bardzo bogata Mulatka o weł nistych włosach, tak rozszlochała się w dniu odjazdu przyjaciółki, że trzeba było wezwać doktora Flossa i solami trzeźwiącymi z lekka odurzyć biedacz kę. Spokojna godność cechowała oczywiście zachowanie panny Pinkerton, damy na eksponowanym stanowisku i obdarzonej wypróbowanymi cnotami, ale panna Jemima pochlipywała od czasu do czasu na myśl o rozstaniu z fa worytką i gdyby nie strach przed siostrą, dostałaby zapewne ataku histerycz nego, jak bogaczka z St Kitt, która płaciła podwójnie za naukę i pensjonat. Ale na tak zbytkowne objawy żalu mogą sobie pozwolić jedynie pensjonarki zasiadające przy stole pani przełożonej. Tymczasem biedna Jemima miała na głowie rachunki, pranie, wszelkie reperacje, desery, srebra stołowe, porcela nę i ustawiczne dozorowanie służby. Czy warto wszakże mówić o pannie Je- mimie? Czytelnik nie usłyszy o niej zapewne do dnia Sądu Ostatecznego i kiedy zostawi ją za ażurową żelazną bramą pensji przy ulicy Mall, ona i jej złowroga siostra nigdy już nie przekroczą granic szczupłego światka naszej opowieści. Ponieważ jednak z Amelią będziemy mieć do czynienia długo i często, wypada wspomnieć w zaraniu znajomości, że jest to przemiła i urocza osóbka. Wiadomość, iż czeka nas ustawiczne towarzystwo istoty niewinnej i poczci wej, może niewątpliwie dodać otuchy zarówno w życiu, jak i przy czytaniu po wieści, gdyż życie i literatura (zwłaszcza ta ostatnia) obfitują na ogół w czar ne charaktery najpodlejszego gatunku. Amelia Sedley nie będzie heroiną romansu, nie ma więc potrzeby opisywać jej wdzięków. Obawiam się nawet, że jej nosek jest zbyt krótki, a policzki o wiele za czerstwe i pucołowate - zwłaszcza dla heroiny romansu. Atoli jej przyjemna twarz promieniuje zdro wą cerą, świeże usta ujmującym uśmiechem, a piękne oczy radością i niezłoś- 8 STRONA 8liwym humorem, jeżeli oczywiście nie przepełniają ich łzy, co, niestety, zda rza się nader często. Bo niemądra panienka ma zwyczaj płakać nad zdechłym kanarkiem albo nad myszką pochwyconą przez zwinnego kota, albo nad smut nym zakończeniem najgłupszej nawet powieści. A jeśliby się znalazł ktoś dość bezwzględny, by odezwać się do niej szorstko... no to miałby się z pyszna! Nawet panna Pinkerton - dama wymagająca i podobna antycznym boginiom - przestała łajać Amelię. Spróbowała to zrobić raz jeden i chociaż na wrażli wości uczuć znała się nie lepiej niż na algebrze, nakazała nauczycielkom i me trom, by pannę Sedley traktowali szczególnie wyrozumiale, ponieważ wszel ka surowość rani boleśnie tę delikatną młodą damę. Jako się rzekło, Amelia miała zwyczaj albo śmiać się, albo płakać, kiedy więc wreszcie nadszedł dzień odjazdu, stanęła wobec trudnego wyboru. Cie szyła się serdecznie, iż wraca do domu, zarazem jednak cierpiała dotkliwie z racji rozstania z pensją. Od trzech dni mała Laura Martin, sierota, dreptała za nią nieustannie niby wierny piesek. Amelia musiała ofiarować i przyjąć przynajmniej czternaście prezentów, złożyć przynajmniej czternaście uroczy stych przyrzeczeń, że będzie pisywać co tydzień. - Listy do mnie możesz przesyłać pod adresem mojego dziadunia, hra biego Dextera - powiedziała panna Saltire (nawiasem mówiąc, młoda dama aż nazbyt skromnie ubrana). - Nie martw się, ile wydam na porto! Wszystko jedno! Droga, najdroższa! Pisuj codziennie! - wołała raz po raz wełnistogłowa panna Swartz, osóbka popędliwa, lecz uczuciowa i hojna. Mała Laura Martin, sierota, która zaczynała właśnie uczyć się pisania rondem, ujęła rękę starszej koleżanki i nieśmiało spoglądając jej w oczy, szepnęła: - Amelio, czy pozwolisz, że w listach będę cię nazywać mateczką? Jestem przekonany, że Jones, który otworzy tę książkę w swoim klubie, uzna wyżej przytoczone szczegóły za idiotyczne, trywialne, dziecięco naiw ne i okrutnie sentymentalne. Widzę nawet, jak ów Jones (nieco zaczerwie niony po zjedzeniu łopatki baraniej i wypiciu pół butelki wina) wydobywa ołówek, podkreśla wyrazy „idiotyczne, trywialne", następnie zaś dodaje ja ko własne zdanie: „całkiem słusznie". Cóż, Jones - osobnik wyższy, o nie przeciętnym umyśle - uznaje w życiu i powieści tylko to, co wielkie i boha terskie. Niechaj więc lepiej z góry otrzyma przestrogę i zainteresowanie zwróci w inną stronę. Ale do rzeczy! Kwiaty, upominki, kufry i pudła na kapelusze panny Sedley znalazły się we wnętrzu i na dachu kolasy, a ich śladem powędrowała bardzo mała i bardzo stara walizka z wołowej skóry opatrzona starannie przymocowa nym biletem wizytowym panny Sharp. Sambo z ironicznym uśmiechem podał ów bagaż stangretowi, stangret zaś z odpowiednio drwiącą miną ulokował go 9 STRONA 9w stosownym miejscu. Nadeszła chwila rozstania, którego gorycz znacznie złagodziła podniosła oracja wygłoszona do wychowanki przez pannę Pinker ton. Przemówienie to nie natchnęło wprawdzie Amelii duchem filozoficznego spokoju, było jednak nieporównanie nudne, napuszone i rozwlekłe, a że uczen nica nie otrząsnęła się jeszcze ze strachu przed majestatyczną damą, nie waży ła się w jej obecności dać upustu czysto osobistym wzruszeniom. Podobnie jak przy uroczystych okazjach odwiedzin rodzicielskich, podano w salonie butel kę wina i kruche ciasteczka, a po tym skromnym poczęstunku panna Sedley mogła swobodnie odjechać. - Idź na górę, Becky. Pożegnaj pannę Pinkerton - doradziła poczciwa Je mima młodej osóbce, która nie zwracając niczyjej uwagi, schodziła po scho dach z małą torbą podróżną w ręku. - Trzeba będzie - odparła zagadnięta ze spokojem, który wydawał się dziwnym nawet dla siostry samej pani przełożonej. Kiedy panna Jemima zastukała do drzwi i otrzymała pozwolenie wejścia, Becky wkroczyła do salonu pewnym krokiem i wyrzekła po francusku głośno i z nienagannym akcentem: - Mademoiselle, je viens vous faire mes adieux*. Panna Pinkerton nie rozumiała po francusku, rządziła jedynie tymi, którzy znali ów język. Przygryzła więc wargi, zadarła dumnie w górę rzymski nos i dostojną głowę przystrojoną nader okazałym turbanem i odpowiedziała: - Panno Sharp, życzę powodzenia. Z tymi słowy machnęła ręką, aby przy okazji zwykłego gestu pożegnania dać Becky sposobność uściśnięcia jednego ze swoich palców, specjalnie w tym celu wysuniętego. Ale panna Sharp nie skorzystała ze sposobności, lecz skrzyżowała ramiona na piersi i z lodowatym uśmiechem złożyła ukłon, który Semiramida z Hammersmith pokwitowała dostojnym a gniewnym ru chem turbana. Oczywiście było to podjazdowe starcie między damą młodą i starą, w którym ta ostatnia doznała porażki. - Niechaj cię Bóg ma w swojej pieczy, drogie dziecię - rzekła, ściskając Amelię i nad jej ramieniem mierząc zabójczym spojrzeniem pannę Sharp. - Chodź ze mną, Becky - szepnęła panna Jemima i spiesznie wyprowa dziła z salonu młodą osobę, za którą drzwi salonu zamknęły się raz na za wsze. Potem nastąpiło burzliwe pożegnanie w sieni i przed domem. Brała w nim udział cała służba i wszystkie najlepsze przyjaciółki, i wszystkie inne młode damy, i nawet przybyły w danym momencie metr tańca. Uścisków, pocałun ków, okrzyków, wybuchów płaczu i histerycznego wycia dobywającego się z pokoju panny Swartz (pensjonarki zasiadającej u stołu pani przełożonej) * Przyszłam się z panią pożegnać (fr.). 10 STRONA 10nie zdoła opisać żadne pióro i żadne tkliwe serce nie potrafi znieść spokojnie. Ale zawierucha minęła wreszcie i nastąpiło ostateczne rozstanie - to znaczy Amelia Sedley rozstała się z przyjaciółkami. Panna Sharp od kilku minut sie działa już skromnie w kolasie i z racji jej odjazdu nikt nie zalewał się łzami. Sambo - właściciel pary kabłąkowatych nóg - zatrzasnął już drzwiczki pojazdu za płaczącą jaśnie panienką i zwinnie wspiął się na kozioł, gdy pan na Jemima z paczką w ręku podbiegła żywo do otwartej bramy. - Stój, stój! - zawołała i zatrzymawszy się koło kolasy, dodała ciszej: - Droga Amelio, oto parę kanapek. Możesz być głodna w podróży. A dla cie bie, Becky... panno Sharp... książka, którą moja siostra... albo raczej ja... Wiesz już, to Słownik Johnsona. Nie możesz przecież odjechać bez upomin ku. No, do widzenia... Zegnaj. Jazda, stangrecie! Niech was obie Bóg błogo sławi! Zacna niewiasta, drżąc ze wzruszenia, uciekła do ogrodu. Lecz co się sta ło? W chwili gdy konie ruszały, panna Sharp wychyliła bladą twarz z okna kolasy i rzuciła, naprawdę rzuciła książkę w kierunku bramy! Panna Jemima omal nie zemdlała z przerażenia. - Jak żyję, nie widziałam... - wyjąkała. - Co za niebywała... - wzburze nie nie pozwoliło jej dokończyć ani jednego, ani drugiego z rozpoczętych zdań. Kolasa odjeżdża szparko. Z trzaskiem zamyka się żelazna brama. Dzwo nek wzywa na lekcję tańca. Świat staje otworem przed dwoma panienkami, my zaś żegnamy na dobre Chiswick. STRONA 11II W którym panna Sharp i panna Sedley sposobią się do batalii Kiedy panna Sharp spełniała opisany w poprzednim rozdziale czyn boha terski i rzuciwszy Słownik na brukowaną ścieżkę, patrzyła, jak padał u stóp zdumionej panny Jemimy, z jej twarzy zniknął wyraz zaciętej nienawiści, po jawił się natomiast prawie równie nieprzyjemny uśmiech. Młoda dama cofnę ła się w głąb kolasy, zasiadła wygodnie i wielce widać kontenta z siebie rzekła: - Słownik załatwiony. No i, chwała Bogu, wydostałam się z Chiswick. Amelia była niemal równie zgorszona jak siostra pani przełożonej, należy jednak pamiętać, że szkołę opuściła zaledwie przed minutą, a zbyt to krótki okres, by zatrzeć sześcioletnie wrażenia. Ba! U niektórych osób strach poczę ty w młodości trwa do końca życia. Na przykład mój znajomy - pan liczący so bie lat sześćdziesiąt osiem - powiedział mi pewnego ranka przy śniadaniu: „Śniło mi się, że brałem w skórę od doktora Raine'a". Twarz miał przy tym wzburzoną, gdyż w ciągu tej nocy wyobraźnia cofnęła go o pięćdziesiąt pięć lat. W głębi serca bał się doktora Raine'a i jego rózgi tak samo, gdy miał lat sześć dziesiąt osiem, jak niegdyś jako trzynastoletni urwis. Gdyby nawet w wieku lat sześćdziesięciu ośmiu ujrzał swojego wychowawcę w całej okazałości i uzbrojonego w wielką rózgę, gdyby usłyszał sakramentalne: „Spuść spodnie, chłopcze!", wówczas... Zresztą, mniejsza o to! Tak czy inaczej, panna Sedley była wstrząśnięta rażącym objawem niesubordynacji. - Jak mogłaś, Rebecco? - odezwała się po długiej pauzie. - Myślisz, że panna Pinkerton wyłoni się ze swej jaskini, zawróci mnie i każe pójść do kozy? - roześmiała się panna Sharp. - Nie... Ale... - Nie cierpię tego domu - ciągnęła zbuntowana panna, ulegając coraz gwałtowniejszej złości. - Mam nadzieję, że nie zobaczę go póki życia. Niech- 12 STRONA 12by się zapadł na dno Tamizy! A gdyby panna Pinkerton też się tam dostała, nie zrobiłabym nic, absolutnie nic, aby ją wyciągnąć. Możesz być pewna! Ach, cóż by to była za frajda patrzeć, jak się ta jędza pławi ze swoim turba nem, trenem i wszystkim! Cha, cha, cha! Jej nos sterczałby nad wodą niczym dziób łódki! - Daj spokój! - obruszyła się panna Sedley. - Dlaczego? Czy twój czarny fagas narobi plotek? - wybuchnęła śmie chem zirytowana młoda dama. - Wolna droga! Niech wróci. Niech powie pan nie Pinkerton, że nienawidzę jej z całej duszy. Chciałabym, żeby wrócił. Chciałabym znaleźć okazję, żeby dowieść swojej nienawiści. Rozumiesz? Przez dwa lata spotykały mnie same zniewagi i obelgi. Byłam traktowana go rzej niż ostatnia pomywaczka kuchenna. Nigdy nie miałam przyjaciółek i od nikogo, prócz ciebie, Amelio, nie słyszałam dobrego słowa. Musiałam opieko wać się smarkatymi z niższych klas i ze starszymi panienkami gadać po fran cusku, aż zbrzydł mi wreszcie język macierzysty. Jedną miałam satysfakcję: rozmówki francuskie z panną Pinkerton! To była kapitalna zabawa. Jędza nie rozumie ni słowa, a jest zbyt dumna, by się do tego przyznać. Myślę, że to je den z powodów, dla których chętnie się mnie pozbyła. Hura! Dziękuję Bogu za swoją ojczyznę. Vive la France! Vive l'Empereur! Vive Bonaparte! - Ach, Rebecco! Wstyd! Doprawdy wstyd! - zawołała panna Sedley, gdyż jej przyjaciółka wyrzekła potworne bluźnierstwo. W owe lata w Anglii okrzyk: „Niech żyje Bonaparte!" był chyba gorszy niż: „Niech żyje Lucy- per!" - Jak możesz, jak śmiesz wyrażać tak grzeszne, mściwe myśli? - Cóż, zemsta może być grzeszna, ale w gruncie rzeczy jest zupełnie na turalna. Daleko mi do anioła! Ostatnie zdanie panny Sharp zawierało bezsprzecznie znaczną dozę praw dy. Młodej damie daleko było do anioła. W ciągu przytoczonej rozmowy dwukrotnie dziękowała Bogu, lecz po raz pierwszy z racji uwolnienia się od niemiłej sobie osoby, a po raz wtóry dlatego, że miała możność poniżenia czy zawstydzenia nieprzyjaciółki. Oba te motywy nie stanowią wyrazu chrze ścijańskich uczuć i są raczej sprzeczne z obyczajami niewiast o miłym i ła godnym charakterze. Tak! Becky Sharp nie była łagodna ani miła. Młoda mi- zantropka zwykła twierdzić, że świat źle się z nią obszedł, a nie ulega wątpliwości, że ludzie surowo przez cały świat traktowani na los taki w peł ni zasługują. Świat to zwierciadło ukazujące każdemu odbicie jego własnej twarzy. Zrób nadąsaną minę, a świat odpowie ci posępnym, nieżyczliwym wzrokiem. Śmiej się do niego i z nim razem, a okaże się przyjemnym, weso łym kompanem. Młodzież ma wolną wolę i swobodny wybór! Jeżeli nawet świat traktował po macoszemu pannę Sharp, to i panna Sharp nie przysłuży ła się nigdy i nikomu żadnym dobrym uczynkiem, nie mogła więc wymagać, by wszystkie młode damy pobierające nauki w Chiswick były równie delikat- 13 STRONA 13ne i subtelne jak nasza bohaterka, by miały anielski charakter Amelii i na jej wzór starały się uśmiechem i dobrym słowem łagodzić niechęć Rebeki Sharp wobec rodzaju ludzkiego. Dla tych właśnie powodów i dla takich przymiotów charakteru wybraliśmy pannę Sedley na bohaterkę powieści, gdyż w odmien nym przypadku nic nie mogłoby nam przeszkodzić w postawieniu na jej miej scu panny Swartz albo Crump, albo Hopkins. Ojciec Rebeki był malarzem i w swoim czasie nauczycielem rysunków w szkole panny Pinkerton. Człowiek inteligentny i przyjemny kompan, żywił niechęć do gruntownych studiów i obok skłonności do popadania w długi miał wybitne zamiłowanie do knajpy. Po pijanemu bijał żonę i córkę, a na stępnego dnia rano cierpiał na migrenę, urągał więc ludzkości, zapoznającej jego geniusz, oraz z wrodzoną inteligencją i często z zupełną słusznością lżył tych durni, kolegów po pędzlu. Na utrzymanie zarabiał z niesłychanym tru dem, że zaś w kawalerskich czasach winien był pieniądze wszystkim w pro mieniu mili od Soho (gdzie zamieszkiwał), przyszło mu na myśl, iż polepszy swoją sytuację, żeniąc się z młodą Francuzką, która pracowała jako operowa statystka. Panna Rebecca Sharp nie mówiła nigdy o skromnym zawodzie swojej rodzicielki, lecz twierdziła, że ród Entrechat zajmował poczesne miej sce wśród gaskońskiej szlachty, i była bardzo dumna z takiego pochodzenia. I - rzecz szczególna - im bardziej młoda dama posuwała się w latach, tym więcej jej przodkowie po kądzieli zyskiwali majątku i splendorów. Statystka operowa zdobyła gdzieś jakie takie wykształcenie, toteż jej córka mówiła po francusku biegle, z czysto paryskim akcentem i dzięki tej rzadkiej w owe lata umiejętności znalazła miejsce u wymagającej panny Pinkerton. Matkę pochowała wcześnie, a ojciec, utraciwszy wszelką nadzieję na odzyskanie zdrowia, po trzecim ataku delirium tremens napisał do panny Pinkerton męski i patetyczny list i opiece jej polecił osierocone dziecię. Dokonawszy tego dzieła, wyzionął du cha i po kłótni dwóch komorników nad zwłokami został złożony do grobu. Panna Sharp liczyła siedemnaście lat, kiedy przybyła do Chiswick jako uboga pensjonarka. Jak nam już wiadomo, obowiązkiem jej była konwersacja francuska, w zamian za co korzystała z mieszkania i wyżywienia, otrzymywa ła kilka gwinei rocznie oraz miała prawo zbierać okruchy wiedzy szafowane przez profesorów wykładających w szkole panny Pinkerton. Rebecca była drobna, szczupła, blada, jasnowłosa i oczy miała zazwyczaj skromnie spuszczone. Kiedy jednak uniosła je i otworzyła szeroko, były bar dzo duże, dziwne i niepokojące - tak niepokojące, że spojrzenia ich, wystrze liwane przez całą długość kościoła w Chiswick (od ławki szkolnej do pulpi tu kaznodziei), przeszyły na wskroś serce przybyłego prosto z Oksfordu wielebnego Crispa, wikarego przy proboszczu Chiswick, wielebnym Flower- dew. Ów młody człowiek, przedstawiony w swoim czasie przez mamusię pannie Pinkerton, bywał niekiedy na herbatce w szkole przy ulicy Mall, kie- 14 STRONA 14dy więc zakochał się w pannie Sharp, prawie się jej oświadczył w nieśmiałym liściku, który miał być doręczony przez jednooką handlarkę słodyczy, na nie szczęście jednak został przejęty. Pani Crisp wezwana nagląco z Buxton wy wiozła z Chiswick najdroższego chłopca, lecz serce panny Pinkerton trzepo tało niespokojnie na samą myśl, iż choćby takiej miary uwodziciel trafił do jej gołębnika. Cnotliwa panna przepędziłaby niebezpieczną pupilkę, gdyby nie czuła się wobec niej zobowiązana, ale nie mogła uwierzyć solennym zapew nieniom, że panna Sharp nie zamieniła słowa z wikarym, nie licząc dwóch okazji, gdy ten ostatni składał wizyty pannie Pinkerton. W porównaniu z niejedną wysoką i tęgą pensjonarką z zakładu naukowe go panny Pinkerton, Rebecca Sharp wyglądała jak małe dziecko. Posiadała jednak żałosną mądrość nędzy. Wielu komorników potrafiła przegnać chytrze i odpędzić od drzwi swojego ojca. Wielu kupców potrafiła wprowadzić w do bry humor, ugłaskać i skłonić do udzielenia kredytu wystarczającego na jeden więcej posiłek. Często siadywała u boku ojca (który pysznił się inteligencją i dowcipem córki) i słuchała rozmów jego rozpasanych przyjaciół - rozmów bardzo nieodpowiednich dla panieńskiego ucha. Ale Becky nigdy nie była panienką. Sama zwykła mawiać, że w dziewiątym roku życia czuła się dojrza łą kobietą. Ach, czemuż panna Pinkerton wpuściła do swojej klatki tak nie bezpiecznego ptaszka? Zagadkę tę nietrudno wyjaśnić. Panna Pinkerton była przekonana, że ma do czynienia z najskromniejszą pod słońcem dziewczyną, gdyż Rebecca potrafiła wybornie grać rolę naiwnej, kiedy ojciec przyprowadzał ją do szkoły w Chi swick. Wystarczy powiedzieć, że na rok przed jej przyjęciem do zakładu, kiedy panna Sharp liczyła szesnaście lat, pani przełożona uroczyście i z krótką mów ką okolicznościową podarowała jej lalkę - nawiasem mówiąc, skonfiskowaną pannie Swindle, która niańczyła faworytkę podczas lekcji! Ojciec i córka pęka li ze śmiechu, wracając pieszo z przyjęcia wydanego w szkole z okazji rozdawa nia nagród, a uświetnionego obecnością wszystkich profesorów. Jakże wścieka łaby się panna Pinkerton, gdyby mogła zobaczyć własną karykaturę uczynioną później z lalki przez tę małą komediantkę Becky! Młoda osóbka chętnie prowa dziła dialogi ze swoim dziełem, czym wielce bawiła mieszkańców Newman Street, Gerard Street i innych uliczek w dzielnicy malarzy. Młodzi artyści, przy chodząc na dżin z wodą do siedziby swojego starszego kolegi - jowialnego i dowcipnego lenia, pana Sharpa - zwykli pytać Rebeccę, czy panna Pinkerton jest w domu. Biedacy znali tę damę nie gorzej niż pana Lawrence'a* lub Benja mina Westa**, prezesa Akademii Królewskiej. * Thomas L a w r e n c e (1769-1830) - słynny portrecista angielski. ** Benjamin W e s t (1738-1820) - angielski malarz historyczny pochodzenia amerykań skiego. Jeden z założycieli Akademii Królewskiej i od 1792 r. jej prezes. 15 STRONA 15Pewnego razu Becky miała zaszczyt spędzić kilka dni w Chiswick i z tej wizyty przywiozła drugą lalkę, którą nazwała Jemimą i na swój sposób upodob niła do siostry pani przełożonej. Wprawdzie zacna niewiasta przyrządzała ga laretki owocowe i piekła ciastka, które dawała pannie Sharp w ilościach wystar czających dla trójki łakomych dzieci, a na pożegnanie wręczyła jej aż siedem szylingów, lecz swawolna dziewczyna miała więcej poczucia komizmu niż wdzięczności i pannę Jemimę parodiowała równie bezlitośnie jak jej siostrę. Potem przyszła katastrofa. Becky została sprowadzona do Chiswick i szkoła stała się jej domem. Dławiła ją bezduszna rutyna tego zakładu, nie znośnie dręczyły modlitwy, posiłki, lekcje, spacery odbywane zgodnie z usta lonym raz na zawsze rytuałem. Biedna dziewczyna tęskniła tak bardzo do swobody i nędzy obskurnej pracowni w Soho, że wszyscy, nie wyłączając jej samej, uwierzyli, iż pożera ją rozpacz po stracie ojca. Zajmowała małą iz debkę na poddaszu i służące słyszały nieraz w nocy, że chodzi tam z kąta w kąt i szlocha. Ale Becky płakała ze złości, nie z żalu. Prawdę mówiąc, nie była obłudna, póki samotność nie nauczyła jej sztuki udawania. Nigdy do tychczas nie przebywała w towarzystwie kobiet, a jej ojciec, choć nicpoń, był człowiekiem utalentowanym i rozmowy z nim były tysiąc razy ciekawsze niż paplanina tego rodzaju osób płci żeńskiej, z jakimi panna Sharp zetknęła się ostatnio. Nudziła ją zarówno pompatyczna próżność pani przełożonej czy idiotyczna pogoda ducha jej siostry, jak lodowata poprawność guwernantek albo głupie plotki i świństewka starszych pensjonarek. Biedaczka nie posia dała tkliwego, macierzyńskiego serca, nie mógł więc ułagodzić jej i pojednać z życiem szczebiot najmłodszych pensjonarek, tak często powierzanych jej opiece. W szkole spędziła dwa lata, lecz ani jedna z małych dziewczynek nie zmartwiła się w dniu jej odjazdu. Dopiero pod koniec pobytu w Chiswick Becky przywiązała się do dobrej, obdarzonej gołębim sercem Amelii Sedley. Któż jednak potrafiłby nie przywiązać się do Amelii? Szczęście czy też przywileje będące udziałem panienek z jej otoczenia sprawiały Rebece nieznośne męki zazdrości. - Ale ta się nadyma i zadziera nosa! Dlaczego? Bo ma dziadka hrabie go! - mawiała o jednej z pensjonarek. „Wszystkie głupie gęsi płaszczą się i umizgają do tej Kreolki albo raczej do jej stu tysięcy funtów! Ja jestem tysiąc razy mądrzejsza i bardziej ujmująca mimo wszystkich jej bogactw. Jestem równie dobrze wychowana jak wnuczka hrabiego mimo całego jej arystokra tycznego pochodzenia. A przecież ludzie mijają mnie tutaj, jak gdybym była powietrzem. Dawniej, u ojca, inaczej to wyglądało. Niejeden mężczyzna rezy gnował chętnie z balu lub wesołej zabawy po to, by ze mną spędzić wieczór". Tak czy inaczej, Rebecca postanowiła wyzwolić się z więzienia i snując po raz pierwszy świadome plany na przyszłość, zaczęła samodzielnie zmie rzać do celu. 16 STRONA 16Pilnie korzystała z nadarzającej się okazji nabywania wiedzy, a że była muzykalna i biegle mówiła po francusku, szybko przebrnęła skromny zakres nauk potrzebny, ówczesnym zdaniem, damom z towarzystwa. Grę na fortepia nie ćwiczyła wytrwale i pewnego dnia, gdy pensjonarki udały się na prze chadzkę, ona zaś została w domu, Minerwa podsłuchała jej nader poprawne wykonanie jakiegoś utworu i pomyślała rozsądnie, że mogłaby oszczędzić wy datku na nauczycielkę muzyki dla młodszych wychowanek. Wobec tego oznajmiła pannie Sharp, iż w przyszłości ona będzie udzielać lekcji małym dziewczynkom. Ku nieopisanemu zdumieniu dostojnej pani przełożonej śmia ła dziewczyna odmówiła. - Jestem tu po to, żeby rozmawiać z dziećmi po francusku, nie by uczyć muzyki - wybuchnęła gwałtownie. - Na mnie nie zaoszczędzi pani pieniędzy. Proszę mi płacić, a będę dawać lekcje. Minerwa musiała ustąpić i oczywiście znienawidziła Becky od tej pory. - Od trzydziestu pięciu lat - odrzekła nie bez znacznej dozy słuszności - nie spotkałam nikogo, kto ważyłby się kwestionować mój autorytet w moim domu. Na własnym łonie wyhodowałam żmiję. - Żmiję! Dobre sobie! - zawołała Becky, a starsza dama zdziwiła się tak bardzo, że omal nie zemdlała. - Przyjęła mnie pani tylko dlatego, że mogłam się przydać. Między nami nie ma mowy o wdzięczności. Nie cierpię tego do mu. Pragnę się stąd wydostać. Nie będę robić nic, co nie należy do moich obowiązków. Daremnie majestatyczna dama pytała Becky, czy zdaje sobie sprawę, iż rozmawia z panną Pinkerton. Krnąbrna dziewczyna roześmiała się jej w nos tak bezczelnie i drwiąco, że pani przełożonej groził atak histeryczny. - Może mi pani dać jakąś okrągłą sumkę i raz na zawsze odczepić się ode mnie - powiedziała Becky. - Albo jeżeli pani woli, proszę mi znaleźć dobre miejsce guwernantki w arystokratycznym domu. To nic trudnego, jeśli tylko pani zechce. Do takiego rozwiązania panna Sharp powracała wytrwale we wszystkich późniejszych sporach. - Niech mi pani znajdzie posadę - mówiła. - Nienawidzimy się wzajem nie, a ja gotowa jestem odejść w każdej chwili. Szacowna panna Pinkerton miała rzymski nos, turban, wzrost grenadiera i od dawna przywykła do nieograniczonej władzy udzielnej księżnej. Ale cha rakterem i siłą woli nie dorównywała swojej wychowance i prowadząc wal kę, daremnie próbowała przejąć ją grozą i poskromić. Pewnego razu zaczęła strofować ją publicznie, lecz Rebecca zastosowała wówczas wspomnianą już metodę odpowiadania po francusku, czym z kretesem pognębiła starszą damę. Dla utrzymania powagi we własnej szkole należało pozbyć się rebelianta, po twora, węża, zarzewia buntu, ponieważ zaś Minerwa usłyszała właśnie, że 17 STRONA 17niejaki sir Pitt Crawley szuka guwernantki, bez skrupułów zarekomendowa ła pannę Sharp, choć ta ostatnia była zarzewiem buntu i wężem. Bez wątpienia - rozumowała - nie mogę jej zarzucić nic, z wyjątkiem po stępowania wobec mojej osoby. Muszę też przyznać, że jej wykształcenie i uzdolnienia kwalifikują ją wysoko, bardzo wysoko. Tak! Panna Sharp ma głowę nie od parady i przynajmniej pod tym względem zrobi dobrą renomę systemowi naukowemu stosowanemu w moim zakładzie. W taki sposób pani przełożona pogodziła rekomendację z własnym su mieniem, umowa z Becky została rozwiązana i młoda osóbka odzyskała wy marzoną wolność dzięki batalii, która trwała kilka miesięcy, chociaż została tutaj opisana w niewielu zdaniach. W tym czasie panna Sedley kończyła sie demnasty rok życia i miała opuścić szkołę, że zaś przyjaźniła się z Becky (Pod tym jednym względem - myślała Minerwa - wychowawczyni może być niezadowolona z postępowania poczciwej Amelii), uprosiła przyjaciółkę, by przed objęciem stanowiska guwernantki w arystokratycznej rodzinie spędzi ła tydzień w jej domu. Dzięki takiemu zbiegowi okoliczności panienki jednocześnie wchodziły w świat. Dla Amelii był to świat nowy, olśniewający, spowity we wszystkie wdzięki świeżości. Dla Rebeki krył, być może, mniej zagadek, jeżeli bowiem wyznać całą prawdę o sprawie z wielebnym Crispem, wypada wspomnieć, że handlarka słodyczy szepnęła komuś, a ten ktoś powtórzył komuś innemu, iż nie wszystko, co się tyczy panny Sharp i wielebnego Crispa, przeniknęło do publicznej wiadomości, gdyż jego list nie stanowił początku, lecz ciąg dalszy i byt odpowiedzią. Ale któż rozezna całą prawdę w takich sprawach? Tak czy inaczej, Rebecca nie wchodziła może w świat po raz pierwszy, lecz w każdym razie wchodziła weń od nowa. Zanim panienki przejechały rogatkę kensingtońską, panna Sedley nie za pomniała wprawdzie o przyjaciółkach, lecz zdążyła już osuszyć oczy, a jakiś młody oficer gwardii, który mijając konno karetę, wypatrzył w niej panienkę i powiedział głośno: „Piekielnie ładna dziewuszka!", wywołał gorący rumie niec na lica Amelii i sprawił jej wiele przyjemności. Po drodze na Russell Square przyjaciółki wiele mówiły o dworze królewskim. Zastanawiały się, czy debiutantki noszą podczas prezentacji krynoliny i pudrowane peruki i czy ten zaszczyt spotka Amelię, która wiedziała już, oczywiście, że wystąpi na ba lu wydanym przez lorda majora. Kiedy wreszcie kareta stanęła przed jej domem rodzinnym, panna Sedley wsparła się na ramieniu Sambo i z ekwipażu wyskoczyła tak radosna i roze śmiana, że w całym Londynie trudno by było znaleźć ładniejszą i weselszą dziewczynę. Takiego przynajmniej zdania był czarny lokaj i stangret, a także ojciec i matka oraz cała służba, która zgromadziła się w hallu, aby ukłonem, miłym słowem i uśmiechem witać młodą panią. 18 STRONA 18Oczywiście, Amelia oprowadziła zaraz przyjaciółkę po całym domu i poka zała jej zawartość wszystkich swoich szaf i szuflad, a także wszystkie swoje książki, stroje i broszki, i naszyjniki, i koronki, i drobiazgi, i naturalnie forte pian. Przy sposobności zmusiła Rebeccę do przyjęcia naszyjnika z białych krwawników, pierścionka z turkusem oraz prześlicznej sukienki z tiulu w deli katny rzucik, zbyt ciasnej wprawdzie dla właścicielki, lecz doskonale leżącej na jej przyjaciółce. Ponadto zadecydowała, iż poprosi matkę o pozwolenie ofiaro wania Becky białego kaszmirowego szala. Przecież bez tego szala mogła się do skonale obejść, bo brat Joseph przywiózł jej ostatnio z Indii aż dwa nowe! Kiedy Rebecca zobaczyła owe dwa wspaniałe kaszmirskie szale, przy wiezione dla siostry przez Josepha Sedleya, powiedziała zupełnie szczerze, iż „to musi być cudownie mieć brata". Dzięki temu łatwo zyskała współczucie obdarzonej tkliwym sercem Amelii, przypominając dyskretnie, że jest sama na świecie - sierota bez krewnych ni przyjaciół. - Ty nie jesteś przecież sama, Rebecco - powiedziała Amelia. - Widzisz, ja zawsze będę twoją przyjaciółką i będę cię kochała jak siostrę. Nie wątpisz chyba? - Tak... Naturalnie. Ale to zupełnie coś innego mieć takich jak ty rodzi ców, dobrych, tkliwych, serdecznych, którzy dają ci wszystko, o co poprosisz, a przede wszystkim swoją miłość, skarb najcenniejszy. Mój biedny papa nie mógł mi dać niczego i nigdy nie miałam więcej niż dwie sukienki. A na do datek mieć brata, drogiego brata! Ach, jak go musisz kochać, Amelio! Panna Sedley wybuchnęła śmiechem. - Co? - zdziwiła się Rebecca. - Nie kochasz brata?! Ty, tak skora do mi łości do wszystkich i wszystkiego? - Tak... Oczywiście... Kocham go, ale... - Ale co? - Ale Joseph mało, zdaje się, dba o to, czy go kocham, czy nie kocham. Jak wrócił do kraju po dziesięciu latach, ledwo mi podał dwa palce. Jest bar dzo miły i dobry, ale prawie się do mnie nie odzywa i o swoją fajkę dba chy ba znacznie bardziej niż... - urwała, gdyż nie chciała mówić źle o własnym bracie. - Był dla mnie bardzo dobry, jak byłam mała - dorzuciła żywo. - Wi dzisz, miałam pięć lat, kiedy wyjechał. - Musi być bogaczem - podjęła panna Sharp. - Słyszałam, że wszyscy in dyjscy nababowie są niesłychanie bogaci. - Jak mi się zdaje, Joseph ma znaczne dochody. - A twoja bratowa? Czy to przyjemna, ładna pani? - Cha, cha, cha! - roześmiała się znowu Amelia. - Przecież Joseph jest kawalerem! Być może, Amelia mówiła już o tym, lecz Becky zupełnie zapomniała i by ła raczej przekonana, że brat Amelii ma żonę, a Amelia sporą gromadkę bra- 19 STRONA 19tanków i bratanic. Jaka szkoda, że pan Sedley jest kawalerem! Rebecca sądzi ła, iż od przyjaciółki słyszała coś przeciwnego. Ona tak przecież uwielbia ma łe dzieci! - Czyżby? Zdawało mi się, że w Chiswick miałaś ich zupełnie dosyć - po wiedziała panna Sedley, zdziwiona nieoczekiwaną tkliwością przyjaciółki. Prawdę rzekłszy, w niedalekiej przyszłości panna Sharp nigdy nie wypo wiedziałaby zdania, którego nieszczerość tak wyraźnie rzuca się w oczy. Na leży jednak pamiętać, że biedna naiwna dziewczyna miała dopiero dziewięt naście lat i kunsztu udawania musiała się uczyć własnym kosztem. Sens przytoczonej ostatnio wymiany zdań kształtował się w sercu owej młodej damy w następujący prosty sposób: „Jeżeli pan Joseph Sedley jest bo gaty i wolny, dlaczego ja nie miałabym się za niego wydać? Mam przed so bą tylko dwa tygodnie, ale popróbować nie zawadzi". Wobec tego Rebecca postanowiła wszcząć właściwe kroki i na początek zdwoiła czułość wobec przyjaciółki. Nakładając naszyjnik z białych krwawników, ucałowała go tkli wie i oznajmiła, że nigdy, przenigdy się z nim nie rozstanie. Kiedy zaś ode zwał się dzwon na obiad, zeszła po schodach, otaczając ramieniem kibić ko leżanki, jak to panienki mają w zwyczaju. Przed drzwiami salonu opanowało ją takie wzruszenie, że obawiała się tknąć klamki. - Dotknij mojego serca - szepnęła przyjaciółce. - Prawda, jak bije? - Całkiem zwyczajnie - odpowiedziała Amelia. - Chodź, nie bój się. Pa pa na pewno nie zrobi ci krzywdy. STRONA 20III Rebecca w obliczu przeciwnika Gdy przyjaciółki wkroczyły do salonu, przed kominkiem czytał gazetę bar dzo tęgi, pękaty mężczyzna w obcisłych irchowych spodniach i długich butach ozdobionych z przodu chwastami. Miał na sobie kamizelkę w czerwone prąż ki i żółtozielony surdut ze stalowymi guzami rozmiarów monet pięcioszylingo- wych. Szyję jego zdobiło kilka jedwabnych halsztuków tak sutych, że niemal zasłaniały nos i dół twarzy. Dżentelmen w modnym naówczas porannym stro ju wykwintnego dandysa gwałtownie odepchnął fotel, mocno się zarumienił i stanął przed kominkiem, kryjąc w fałdach swych halsztuków resztę oblicza. - To tylko twoja siostra, Josephie - Amelia roześmiała się i uścisnęła dwa palce, które do niej wyciągnął. - Wiesz, na stałe przyjechałam do domu. A to moja przyjaciółka, panna Sharp. Na pewno już o niej słyszałeś. - Nie! Nigdy! Jak Boga kocham! - głowa spowita w halsztuki wykonała kilka nerwowych przeczących ruchów. - Eee... Raczej tak... Naturalnie. Sły szałem. Strasznie dziś zimno, panno Sharp. Z tymi słowy Joseph Sedley odwrócił się i pogrzebaczem zaatakował ko minek, chociaż działo się to w polowie czerwca. - Jaki przystojny! - szepnęła Rebecca przyjaciółce, nie usiłując zniżyć głosu. - Tak sądzisz? - roześmiała się Amelia. - Zaraz mu to powtórzę. - Za nic, kochanie! Za nic na świecie! Rebecca cofnęła się trwożliwie, niczym łania. Uprzednio już złożyła skromny, dziewczęcy ukłon i przez cały czas spoglądała w dywan tak upar cie, że niepodobna pojąć, jakim cudem zdołała ocenić urodę nowego znajo mego. - Dziękuję, bracie, za piękne szale - podjęła panna Sedley, zwracając się do dżentelmena z pogrzebaczem. - Prawda, Rebecco, że są prześliczne? - Boskie! - szepnęła panna Sharp, a jej wzrok powędrował od dywanu prosto ku żyrandolowi. 21 STRONA 21Joseph nadal hałasował pogrzebaczem i szczypcami do węgla, wzdychał, sapał i czerwienił się tak, jak to było możliwe przy jego żółtawej cerze. - Nie stać mnie, Josephie, na tak cenne podarki dla ciebie - ciągnęła sio stra. - Ale jeszcze w szkole wyhaftowałam ci bardzo ładne szelki i... - Słowo daję, Amelio! Jak można? - wybuchnął zaniepokojony na serio dżentelmen i z całej siły pociągnął za sznur dzwonka, który pozostał mu w rę ku, powiększając i tak już znaczne jego zmieszanie. - Jak Boga kocham! Spójrz, czy moja kariolka stoi przed domem. Nie mogę dłużej czekać. Słowo daję, nie mogę. Muszę już jechać. Niech dia...! Eee... Gdzie ten mój stangret? Muszę zaraz jechać! W tej chwili wszedł do salonu ojciec rodziny, pobrzękując brelokami, jak przystało prawdziwemu angielskiemu kupcowi. - Co się stało, Amy? - zapytał. - Joseph życzy sobie, abym spojrzała, czy jego kariolka stoi przed do mem. Co to jest kariolka, papo? - Jednokonny palankin - odrzekł starszy pan, który na swój sposób był dowcipnisiem. Młodszy Sedley wybuchnął wówczas donośnym śmiechem, lecz napo tkawszy wzrok Rebeki, umilkł nagle, jak gdyby śmiertelnie ugodzony kulą. - To twoja młoda przyjaciółka, prawda, Amelio? Bardzo mi miło poznać pannę Sharp. Czy posprzeczały się już panie z Josephem i dlatego tak mu pil no wyjechać? - spytał uśmiechnięty gospodarz. - Nie, proszę ojca - odezwał się Joseph. - Ale... eee... Umówiłem się na obiad z jednym kolegą z kompanii... Eee... Nazywa się Bonamy. - A, fe! Przecież mówiłeś matce, że zjesz dziś obiad z nami. - W takim stroju! Niemożliwe! - Proszę spojrzeć na niego, panno Sharp. Chyba jest dosyć elegancki i przystojny, by zasiąść do każdego stołu? Oczywiście panna Sharp zerknęła na Amelię i przyjaciółki zachichotały ku niemałej uciesze starszego pana. - Sądzę - ciągnął ten ostatni, wykorzystując dotychczasowy sukces - że w szkole panny Pinkerton nie widziałyście nigdy takich irchowych spodni? - Jak Boga kocham, ojcze! - wybuchnął Joseph Sedley. - Cóż, uraziłem jego delikatne uczucia - westchnął gospodarz i zwrócił się do żony, która weszła właśnie do bawialni. - Moja droga, uraziłem właś nie delikatne uczucia twojego syna. Niebacznie wspomniałem o jego ircho wych spodniach. Zapytaj panny Sharp, czy to nieprawda? No, Josephie, po gódź się z panną Sharp i chodźmy wszyscy na obiad. - Mamy dziś pilaw, Josephie, taki jak lubisz - powiedziała matka. - A oj ciec przywiózł z Billingsgate pięknego tuńczyka. - No, chodźmy, chodźmy, synku - podjął pan Sedley. - Ty w pierwszą 22 STRONA 22parę z panną Sharp, a za wami ja i te dwie dzierlatki - z tymi słowy jowialny dżentelmen podał ramię żonie i córce i raźnie wyszedł z salonu. Jak wiemy, panna Rebecca postanowiła w głębi duszy, że zawojuje otyłe go galanta. Ale, łaskawe panie, czy wolno nam czynić jej z tej racji jakiekol wiek zarzuty? Wprawdzie na ogół, zgodnie z zasadami skromności, młode osoby powierzają mamusiom łowy na mężów, pamiętać jednak należy, że biedna Becky nie miała troskliwej opiekunki, która załatwiłaby za nią tę de likatną sprawę, i że nikt na świecie nie zechciałby jej wyręczyć, gdyby samo dzielnie nie postarała się o męża. Przecież tylko szczytne ambicje matrymo nialne skłaniają panienki do „bywania". Co każe im wędrować gromadnie do wód i uzdrowisk? Dlaczego tańczą do piątej rano przez cały śmiertelnie dłu gi sezon? Dlaczego pracują w pocie czoła nad fortepianowymi sonatami i uczą się czterech pieśni u modnego metra, płacąc po gwinei za godzinę? Dlaczego grywają na harfie, jeżeli mają kształtne ramiona i krągłe łokcie? Dlaczego noszą wysokie kapelusze przybrane w zielone woalki i pióra? Dla tego jedynie, by przy pomocy owych niewieścich grotów i łuków ustrzelić ja kiegoś młodego człowieka będącego tak zwaną dobrą partią. W imię czego szanowni, poważni rodzice zwijają dywany, przewracają własne domy do góry nogami i trwonią piątą część rocznego dochodu na bal z wystawną ko lacją i mrożonym szampanem? Czy w grę wchodzi czysta miłość bliźniego i bezinteresowne pragnienie oglądania roztańczonej, wesołej młodzieży? Nie! Ci ludzie chcą wydać za mąż córki. Poczciwa pani Sedley uknuła już w skrytości serca dwadzieścia chytrych planów, zmierzających do zabezpieczenia przyszłości kochanej Amelii. Podob nie więc pozbawiona tkliwej opieki Rebecca zdecydowała, iż uczyni wszystko, co w ludzkiej mocy, by zdobyć męża potrzebnego jej nieporównanie bardziej niż przyjaciółce. Miała bujną fantazję, ponadto zaś czytała Baśnie z tysiąca i jednej nocy i Geografię pana Guthriego*, kiedy więc po rozmowie z Amelią na temat bogactw jej brata przebierała się do obiadu, zdążyła zbudować okaza ły i piękny zamek na lodzie. Oczywiście była panią tego zamku, małżonek zaś znajdował się na dalszym planie, bo Rebecca nie widziała go jeszcze, nie mog ła więc wyobrazić sobie dokładnie tej postaci. Stroiła się w niezliczone szale, turbany, diamentowe kolie i przy dźwiękach marsza z Sinobrodego dosiadała słonia, aby udać się z oficjalną wizytą do Wielkiego Mogoła. O, czarujące wi zje Alnaschara**! Jesteście przywilejem beztroskiej wiosny życia, i takie sny na jawie radowały i będą radować zawsze istoty młode i wrażliwe. * William G u t h r i e (1708-1770) - bardzo niegdyś poczytny historyk i geograf angielski. * * A l n a s c h a r - postać z Baśni z tysiąca i jednej nocy - szewc, który odziedziczył pięćdziesiąt sztuk srebra i marzył, ile dobrego przyniesie mu ten majątek. 23 STRONA 23Joseph Sedley był o dwanaście lat starszy od swojej jedynej siostry, Ame lii. Pracował w służbie cywilnej Kompanii Indii Wschodnich, i w okresie, o którym mowa, w bengalskim dziale „Informatora o Indiach Wschodnich" obok jego nazwiska figurował tytuł: poborca w Boggley Wollah, co - jak wiadomo - jest stanowiskiem zaszczytnym i lukratywnym. Wymieniony już, ukazujący się periodycznie „Informator" może wyjaśnić czytelnikowi, czy i jakie wyższe godności osiągnął w późniejszym okresie Joseph Sedley. Boggley Wollah - miejscowość położona wśród malowniczej, bezludnej, bagnistej dżungli - słynie z polowań na grubego zwierza i nierzadko można się tam natknąć na tygrysa. Ramgunge, gdzie rezyduje najbliższy sędzia, le ży w odległości czterdziestu mil, a o trzydzieści mil dalej stacjonuje niewiel ki oddział kawalerii; tak przynajmniej pisał Joseph do domu po objęciu urzę du. W tej uroczej miejscowości młody człowiek spędził samotnie osiem lat życia, prawie nie widując białych ludzi, z wyjątkiem dwóch okazji w roku, kiedy do Boggley Wollah przybywał konwój wojskowy, aby odwieźć do Kal kuty zebrane podatki i czynsze. Po owych ośmiu latach Joseph mógł wrócić do Europy, gdyż na szczęście zaczął cierpieć na wątrobę, której leczenie stanowiło dlań niewyczerpane źró dło zadowolenia i rozrywki w czasie pobytu w rodzinnym kraju. Przybywszy do Londynu, nie zamieszkał u rodziców, lecz jak przystało złotemu młodzieńcowi, wynajął własny apartament. Przed wyjazdem do Indii był zbyt młody, aby ko rzystać z rozrywek eleganckiego szlifibruka, a więc rozrywkom tym począł hołdować wytrwale w czasie przewlekłej kuracji. Powoził własnymi końmi po Hyde Parku, jadał obiady w modnych restauracjach (Klub Orientalny nie został jeszcze założony), uczęszczał do teatrów lub pojawiał się w operze, starannie wystrojony w obcisłe spodnie i trójgraniasty kapelusz. Po powrocie do Indii i później aż do końca życia zwykł z wielkim entuzja zmem opowiadać o owym wspaniałym okresie swojego życia i dyskretnie dawał do zrozumienia, że on i Brummel* byli wtedy pierwszymi lwami salo nów. Wszelako Joseph Sedley żył w Londynie równie odludnie jak w dżun gli Boggley Wollah. W całej stolicy nie znał żywego ducha i umarłby chyba z nudów w samotności, gdyby nie lekarz, pigułki i obolała wątroba. Był roz miłowany w wygodach i zbytku, ale leniwy i nieśmiały. Pojawienie się damy przejmowało go niewypowiedzianym lękiem, toteż rzadko odwiedzał dom rodzinny przy Russell Square, gdzie nie brakowało szczerej wesołości, a żar ty krotochwilnego starego ojca raniły miłość własną poborcy z Boggley Wol lah. Nadmierna tusza martwiła i niepokoiła Josepha, który od czasu do czasu podejmował rozpaczliwe starania, by stracić nieco zbędnego tłuszczu. Ale *George Bryan B r u m m e l (1778-1840) - słynny elegant i hulaka zwany „pięknym Brummelem". 24 STRONA 24wrodzone niedbalstwo i zamiłowanie do dobrej kuchni rychło brały górę nad pobożnymi życzeniami i trzy obfite posiłki na dzień stawały się znów nie odzowne. Sedley nie był nigdy dobrze ubrany, lecz nie szczędził trudów, by przyozdobić swoją okazałą postać, i zajęciu temu poświęcał długie godziny. Lokaj zbijał majątek na jego garderobie. Jego gotowalnię przepełniały rozma ite olejki i pomady w ilości, jakiej nie powstydziłaby się podstarzała pięk ność. Chcąc zyskać smukłą talię, biedak próbował wszelkich znanych w owe lata sznurówek i pasów. Jak wielu otyłych mężczyzn lubił ubrania przyciasne, nader jaskrawe i skrojone na bardzo młodzieńczą modłę. Kiedy odział się wreszcie, wyruszał po południu ze swoich pokojów, aby odbyć samotną prze jażdżkę po parku. Następnie wracał do domu, zmieniał strój i wychodził, aby samotnie zjeść obiad w modnej kawiarni „Piazza". Był próżny jak dziewczy na i, być może, jego zdumiewająca nieśmiałość wynikała przede wszystkim ze zdumiewającej próżności. Gdyby Rebecca, zaledwie wkraczając w życie, potrafiła wziąć górę nad takim człowiekiem, dowiodłaby niezbicie, iż jest młodą osóbką wyjątkowej inteligencji. Pierwszy jej krok świadczył o nie lada sprycie. Szepcąc: „Jaki przystoj ny!", Becky zdawała sobie sprawę, że Amelia wspomni o tym matce, ta zaś prawdopodobnie powtórzy pochlebne zdanie synowi, w każdym zaś razie bę dzie mile połechtana komplementem pod jego adresem. Gdyby ktoś rzekł Sy- koraksie*, iż jej syn Kaliban** jest piękniejszy niż Apollo, nawet taka wiedź ma byłaby zadowolona! Ponadto sam Joseph Sedley mógł posłyszeć miłe słówka, bo Becky nie starała się mówić cicho. Posłyszał je istotnie, ponieważ zaś wierzył w głębi duszy, że jest wspaniałym okazem rodu męskiego, rados ny dreszcz wstrząsnął całym jego opasłym cielskiem. Rychło jednak przy szły refleksje: „Na pewno ta mała drwi sobie ze mnie" - pomyślał i natych miast chwycił sznur dzwonka. Stropił się i chciał ustąpić z pola, lecz żarty ojca i matczyne obietnice kulinarne skłoniły go do pozostania w rodzinnym domu. Kiedy prowadził młodą damę do położonej na parterze jadalni, był zmieszany i usposobiony podejrzliwie. Czy ona naprawdę sądzi, że jestem przystojny? - myślał - czy też bawi się moim kosztem? Powiedzieliśmy wyżej, że ów otyły jegomość był próżny jak dziewczyna. Dobry Boże! Niejedna kobieta mogłaby odwrócić sens tego zdania i ze znacz ną słusznością powiedzieć o tej lub innej przedstawicielce płci własnej: „Jest próżna jak mężczyzna!" Płeć brzydka jest równie żądna pochlebstw, równie grymaśna co do swoich toalet, równie dumna z własnych wdzięków, równie świadoma swoich osobistych uroków jak największe pod słońcem kokietki. * S y k o r a k s a - czarownica, postać z Burzy Szekspira. ** K a l i b a n - syn Sykoraksy, odrażająco brzydki dziki człowiek. 25 STRONA 25Schodzili więc po schodach - Joseph zmieszany i cały w pąsach, Rebec ca skromna i uparcie kryjąca pod rzęsami zielone oczy. W białej sukni, odsła niającej bielsze niż śnieg ramiona, była wizerunkiem młodości, bezbronnej niewinności, ujmującej dziewiczej prostoty. Muszę być bardzo spokojna - myślała - i bardzo interesować się Indiami. Jako się rzekło, troskliwa matka przygotowała dla syna wyborną hindu ską potrawę doprawioną curry, a w trakcie obiadu daniem tym poczęstowa ła Rebeccę. - Co to? - zapytała młoda dama, zwracając ku sąsiadowi niespokojne wej rzenie. - Kapitalne! - odparł. Usta miał pełne, twarz zaczerwienioną od miłego wysiłku przełykania wielkich kęsów. - Matko! To równie dobre jak potrawa z curry, którą sam przyrządziłem w Indiach. - Ach, muszę skosztować, jeśli to hinduska potrawa - zapaliła się panna Sharp. - Chyba wszystko, co stamtąd pochodzi, jest dobre. Pan Sedley roześmiał się i rzucił pod adresem żony: - Moja droga, nałóż pannie Sharp trochę curry. Rebecca nigdy dotychczas nie próbowała tego przysmaku. - Czy znajduje pani, że to równie dobre jak wszystko inne, co pochodzi z Indii? - spytał gospodarz. - Wyśmienite! - westchnęła Becky, którą ostry biały pieprz piekł nie znośnie. - Panno Sharp - rzekł Joseph, zainteresowany żywo gustami młodej da my - proszę popróbować drugiego naszego specjału. To solona papryka. - Tak, tak, proszę - odrzekła Becky, z trudem chwytając oddech. - Jaka ładna! Zieloniutka! - dodała, kładąc do ust spory kąsek. Zdawało się jej, że papryka będzie łagodna i chłodna, przyniesie więc ulgę. Naprawdę jednak piekła okrutniej niż curry. Rebecca nie wytrzymała dłużej i odłożyła gwałtownie nóż i widelec. - Wody! - jęknęła. - Na miłość boską, wody! Pan Sedley wybuchnął gromkim śmiechem. Był przecież rubasznym kup cem, stałym bywalcem giełdy, gdzie wielkim wzięciem cieszyły się wszelkie złośliwe kawały. - Zapewniam panią - zawołał - że ta papryka pochodzi z Indii. Sambo! Podaj pannie Sharp szklankę wody. Rodzicielskiemu śmiechowi zawtórował jak echo Joseph, któremu żart z curry i papryką wydał się naprawdę kapitalny. Panie uśmiechnęły się tylko, sądziły bowiem, że biedna Becky wycierpiała zbyt wiele. Biedna Becky chęt nie udusiłaby starego dowcipnisia, lecz przełknęła oburzenie tak samo, jak 26 . 457 323 188 302 368 282 496 142

365 powodów dla których cię kocham pdf